Uitbreiding kraamverlof weer een stap dichterbij

Het advies van de Raad van State(RvS) aangaande 3 extra dagen kraamverlof is gisteren openbaar geworden. Zoals we gewend zijn van de RvS, is het advies gedegen en ontdaan van politieke stokpaardjes. Dat laatste is ook goed, voor de politieke kant van het verhaal hebben we tenslotte twee kamers, ja de Eerste Kamer is ook politiek.

De RvS is behoorlijk kritisch op het wetsvoorstel, de kritiek behelst vooral de complexiteit van de uitvoering van de uitkering en de mogelijke/waarschijnlijke spoedige wijziging na een nader onderzoek door de SER. Op zich een bijzonder zinnig advies, het is zonde om nu geld te investeren als we binnen enkele jaren het stelsel toch weer op de schop nemen. Aan de andere kant, het kan ook bijzonder zinnig zijn om stapsgewijs te komen tot een fatsoenlijke situatie waar beide ouders de zorg voor hun kind kunnen delen. Over mogelijke oplossingen schreef ik al eerder en het moge duidelijk zijn dat ik groot voorstander ben van een betaald ouderschapsverlof voor beide ouders.

Maar wat nu te doen met het advies? Voor mij is vooral belangrijk dat de RvS aangeeft dat de kosten vrij hoog zijn, 2 miljoen voor de werkgevers en structureel 2,8 miljoen voor UWV. Daarnaast is een belangrijke overweging de mogelijke tijdelijkheid van deze maatregel na het te verwachten advies van de SER.

Eerst de financiën, 4,8 miljoen, plus de kosten voor de uitkering, euro is natuurlijk een bak geld, maar we weten dat 12 weken extra verlof tegen 70% 200 miljoen euro per jaar gaat kosten. Daartegen afgezet stelt die 5 miljoen euro natuurlijk niet heel veel voor. Daar komt bij, als je het systeem in een keer goed kan inrichten, zou dit geld, die 4,8 miljoen, niet weggegooid hoeven zijn.

Wat nu te doen met het komende rapport van de SER? Moeten we afwachten of niet? Ik vind dat we daar absoluut niet op moeten wachten. Sowieso moeten we maar afwachten wat daar uitkomt, wat veel belangrijker is, is dat er nú een meerderheid in de kamer lijkt te zijn om in ieder geval deze lichte verbetering van de situatie van de partner te versterken, laten we die mogelijkheid nu vooral benutten. Temeer daar er in maart alweer nieuwe verkiezingen zijn, dat betekent realistisch gezien dat we wellicht net voor de zomer een nieuwe regering hebben, waarna het zomerreces alweer daar is. Dat betekent dat we zo rond eind augustus weer een normale situatie in parlement en regering hebben. Dus hebben we pas in januari 2018 een kans op nieuwe wetgeving met de bijbehorende debatten over dit soort fundamentele zaken. Dit kan natuurlijk wel sneller, maar dan moet er tijdens de onderhandelingen een akkoord uitkomen waar een verlengd ouderschapsverlof een integraal onderdeel van is en het geld wordt vrijgemaakt, ik zie dat helaas niet snel gebeuren.

Al met al, denk ik dat het bijzonder verstandig is van de regering dat zij het wetsvoorstel nu al doorsturen. Want het is beter om nu in stappen te komen tot een situatie die beter past bij onze samenleving dan af te wachten wat er de komende periode gaat gebeuren.

Dat gezegd hebbende, het lijkt mij verstandig dat zowel het parlement als de regering de opmerkingen van de RvS ter harte nemen. Want in feite wordt er geadviseerd om in meer generieke termen de bureaucratie te beperken en daar zijn we allemaal voor natuurlijk. Maar zolang we een zwaar bureaucratisch systeem hebben, zullen we ermee moeten werken. De aanpassingen die systematisch nodig zijn, zijn dusdanig dat we die niet binnen enkele jaren hebben opgelost. Ter inspiratie en afsluiting voeg ik hier het verhaal van e-estonia toe, wat mij betreft een van de beste manieren om bureaucratie terug te dringen.

“Daar moet een piemel in”

U heeft het vast wel gezien, op internet, televisie of in de krant. Feyenoord mocht het opnemen tegen Manchester United en daarom mochten de fans weer eens het vliegtuig pakken. Waren ze vorig jaar nogal terroristisch bezig in Rome, in Manchester ging het buitengewoon goed, een compliment is dan ook op zijn plaats hier. Nouja, eigenlijk is dat helemaal geen complimentje waard, het is toch bezopen dat we blij zijn en zelfs trots als Nederlandse fans een stad níet verbouwen?

Wat wel interessant was, was dat een deel van de fans zich toch niet helemaal kon gedragen. Zij besloten namelijk te gaan zingen in het vliegtuig, tijdens de veiligheidsdemonstratie. Zij zongen de aloude klassieker: “Daar moet een piemel in”, onder andere bekend uit Steenbergen en Enschede.

Ditmaal zongen zij het “ter ere” van een stewardess. Zij voelde zich duidelijk ongemakkelijk, begon wat te blozen en te lachen. Nou is het sowieso niet verstandig de demonstratie te onderbreken, het is nou eenmaal een verplicht onderdeel van de startprocedure. Wat ik veel vervelender vind, is het ongelofelijke seksisme dat er vanaf droop. Zelfs als de lach van de stewardess niet vanwege ongemak of gêne was maar omdat ze het oprecht een compliment of leuk grapje vond, vind ik het nog steeds op geen enkele manier kunnen. Overigens snap ik dat men een vliegtuig vol voetbalfans hiervoor niet aan de grond houdt, al is het maar om de rust te bewaren.

Dan eerst het leuke aan het wijsje zelf. De oudst bekende uitvoering van de melodie komt namelijk uit 1891. Het liedje heet in het Engels Tarara Boomdeay en is een heerlijke melodie om op te rijmen. Wellicht de meest bekende Nederlandse versie is een versie die we, volgens hardnekkige urban myths, aan Feyenoord te danken hebben. Om precies te zijn, aan  Piet Romeijn, speler van deze club tussen 1962-1971. Op 7 december 1969 zou hij na een wedstrijd met FC Twente de scheidsrechter hebben uitgemaakt voor hondenlul. Hiermee is hij de eerste voetballer die het woord hondenlul gebruikte. Overigens werd er op dat moment al enkele maanden hiha hondenlul gescandeerd dus helemaal origineel was hij niet. Wel leidde dit tot de Tarara Bommdeay versie die we allemaal kennen: ”Hij is een hondenlul” die dus uiteindelijk evolueerde in het huidige “Daar moet een piemel in”. U ziet, het mannelijk lid speelt nog steeds een grote rol, enkel het dierlijke deel is komen te vervallen.

Het probleem is dat velen dit soort liedjes als “onschuldig” zien en dat zijn ze niet. Het gaat hier om het meest vileine seksisme, het type waar we eigenlijk niet heel erg opletten, het type waar we van vinden dat mensen maar een beetje zeuren als ze er een punt van maken. En juist daardoor persisteert dit type seksisme al zo lang. De reden dat we dit, in dit specifieke geval, zo zien, wordt nog eens versterkt doordat Tarara Boomdeay een liedje is dat we voor zoveel grappige dingen gebruiken dat het gebruik van de melodie zelf al het gevoel geeft dat het een grapje móet zijn. En dat is het dus echt niet! Net als bij casual racisme moeten we ook casual seksisme een halt toeroepen! Hoe? Simpel, zeg wat! Als iemand een seksistisch grapje maakt, lach dan niet mee, zeg er iets van. Daarbij hoef je niet helemaal uit je plaat te gaan maar een eenvoudige opmerking kan al genoeg zijn. Verder, denk niet dat je het probleem daarmee meteen hebt opgelost, we zullen dit met velen vaak moeten doen. Alleen op die manier hebben we een kans dit seksisme uit te bannen.

 

 

Borstvoeding in en bij de gemeente Den Haag

Zucht, steun en kreun. Schreef ik vorige maand nog wat schamper over borstvoedingsvriendelijke gemeentes, vandaag laat de gemeente Den Haag maar weer eens zien dat dit soort acties echt nodig is. Volgens onder andere omroep west heeft de gemeente namelijk een vrouw ontslagen omdat zij borstvoeding wilde geven tijdens het werk.

Gelukkig liet deze vrouw het hier niet bij zitten en diende zij een klacht in bij het bureau discriminatiezaken hetgeen uitmondde in een procedure bij het college voor de rechten van de mens, waar zij dus nu in het gelijk gesteld is. Ik zal het volledige oordeel toevoegen zodra dit beschikbaar is op de website van het college. Dit is natuurlijk helemaal niet verrassend, vrouwen hebben in Nederland tot hun kind 9 maanden is nou eenmaal het recht om borstvoeding te geven. Nog naast het feit dat het discriminerend, zie voor uitleg het plaatje bovenaan dit artikel, is om dit niet toe te staan zoals het college nu stelt, hoop ik ook dat ze via de rechter een zaak aanspant.

Kennelijk is het dus toch nodig om borstvoedingsvriendelijke gemeentes te hebben. Ik zou het geweldig vinden als de gemeente Den Haag, als een soort boetedoening, er alles aan doet om 2017 dit predicaat te halen. Hiervoor hoeven zij per 50 pasgeborenen slechts een enkele borstvoeding vriendelijke locatie te hebben. Den Haag heeft per jaar ongeveer 7000 nieuwe baby’s dus we praten over slechts 140 locaties.

Want laat ik duidelijk zijn, als zelfs de overheid basisrechten van werknemers al met voeten treedt en op deze manier ostentatief discrimineert, waar zijn we dan eigenlijk mee bezig? De overheid moet altijd het goede voorbeeld geven, zeker bij dit type zaken. Ik hoop dat de gemeente Den Haag degene die dit ontslag heeft geëffectueerd, ontslaat, maar dát zal ongetwijfeld níet zomaar kunnen.

 

Borstvoeding in het openbaar, op tv en in het parlement

Ik denk dat ik dit maar de, onofficiële, want de officiële wereld borstvoeding week was 1-7 augustus, week van de borstvoeding ga noemen. In de Verenigde Staten was er namelijk bijna iedere dag wel een item op tv over borstvoeding in het openbaar.

Dat land lijkt zo ongeveer 50/50 verdeeld te zijn zonder noemenswaardige tussengroep waar het aankomt op borstvoeding. De ene helft wil borsten het liefst bedekken met zoveel mogelijk stof en wegstoppen, de andere helft heeft het liefst dat vrouwen altijd en overal vrij en blij hun kinderen kunnen voeden. Deze meningen verdedigen ze aan beide zijdes dan ook nog eens met grote hartstocht. Voor meer informatie raad ik de Huffington post van harte aan. Van een ding kan je zeker zijn, als een vrouw borstvoeding geeft in het openbaar in de VS zal ze met mensen te maken krijgen die haar verfoeien maar aan de andere kant ook die haar prijzen. Beide reacties zijn gewoon te bezopen voor woorden. Borstvoeding is misschien wel het meest natuurlijke wat een vrouw kan doen en iets waar ik als man heel jaloers op ben. Je kind op die manier kunnen voeden, lijkt mij geweldig. En ja, voor de criticasters onder de lezers ik weet dat het niet altijd een feest is en ook niet altijd even goed lukt.

Na terugkomst uit Amerika, was er een kleine borstvoedingsrevival in Engeland. Hier gaf realityster Sam Faiers live op tv, tijdens een interview, borstvoeding. Haar zoontje had ineens honger gekregen. Ze twijfelde geen moment en legde hem aan de borst, wel bedekte zij de baby en haar borst met een doek. Dit deed zij overigens expliciet niet omdat het van de omroep moest maar omdat zij dat zelf prettiger vond. De presentatoren meldden nog even, om zichzelf in te dekken, dat zij niet om de doek gevraagd hadden en gingen gewoon verder met hun werk. Op twitter werden zij alle drie geprezen.

En dan, gisteren gebeurd, vandaag uitgebreid in het nieuws, Unnur Bra Konradsdottir, parlementslid in IJsland. Zij had een wetsvoorstel ingediend waar in principe alle vragen al door haar waren beantwoord. Maar plotseling was er toch nog een vraag die zij moest beantwoorden als indienster. Zoals gewoonlijk had zij haar dochter bij haar. Maar terwijl zij naar het spreekgestoelte wilde gaan, kreeg dochterlief honger en leek ze te gaan huilen. Dus gaf zij haar dochter, tijdens de beantwoording, de borst. Nou weten we al langer dat feminisme in IJsland groot is, maar dit is echt geweldig!

Begrijpt u me niet verkeerd, ik wil niet zeggen dat alle vrouwen overal in het openbaar borstvoeding moeten gaan geven. Als vrouwen het prettiger vinden dit binnenshuis te doen of met een doek die zorgt voor enige privacy, dan is dat vanzelfsprekend prima. Maar het moet de keuze zijn en blijven van de vrouw, zelfs als dat betekent dat we wellicht hier of daar een borst of tepel in het openbaar zien. Gelukkig hebben we in Nederland de rechten wat betreft borstvoeding en kolven vrij goed op orde, alhoewel lactatiekundige zorg natuurlijk gewoon in het basispakket thuis hoort, zelfs op het werk. Daarnaast hebben we  in Nederland al enkele borstvoedingsvriendelijke gemeentes. Dit betekent concreet dat er per 50 pasgeborenen tenminste één voeden-kan-hier-sticker bij een etablissement hangt. Kennelijk hebben we dit nodig, ik zou liever een voeden-kan-overal-campagne, met wellicht een bijbehorend wetje dat dit expliciet mogelijk maakt, zien.

 

4 topatletes en dan toch…….

Vandaag had de NOS een werkelijk geweldige uitzending over de paralympische spelen. Onze vier dames rolstoeltennissters, Jiske Griffioen (2 keer goud), Aniek van Koot (eenmaal goud eenmaal zilver), Marjolein Buis (eenmaal zilver) en Diede de Groot(eenmaal zilver), waren namelijk te gast. Zij zijn de winnaressen van goud en zilver bij zowel het enkel- als het dubbelspel rolstoeltennis bij de vrouwen. Daarnaast was er de ontroerende en, door een valpartij in de slotfase, bizarre gouden medaille van de uit Eritrea gevluchte Daniel Abraham Gebru.

Waar ging het dan de mist in? De laatste twee minuten van de uitzending zorgden ervoor dat bij mij de tranen in de ogen kwamen, en niet door ontroering of vreugde. Kennelijk moeten de paralympische sporters de laatste dag hun meubilair in de kamers demonteren. Iets wat mij verbaasde, dit verbaasde ook de presentator. In eerste instantie stelt hij dan een op zich prima vraag: “Dames, zijn jullie een beetje goed met gereedschap?” Een leuke zelfs wat grappige vraag. En dan zegt na wat verbale omzwervingen een van de dames helaas: “We hebben ook nog twee mannen in ons appartement.” Waarop de presentator vervolgt met: “ Die maak je maar hoofd inbussleutel.”

Ik weet niet wat ik vervelender vind, dat de dames zichzelf diskwalificeren of dat de presentator daar nog een schepje bovenop doet. Het is juist dit soort uitspraken dat ervoor zorgt dat jonge meisjes, en jongens, die deze heldinnen op televisie zien, denken dat het kennelijk heel normaal is dat je klussen door mannen laat doen. En natuurlijk het is grappend en natuurlijk zullen de dames ook helpen. Maar het beeld dat ze samen met de presentator neerzetten is dat van de klassieke “hulpeloze” vrouw die mannen nodig heeft om te klussen. En met alleen al dat beeld is het kwaad al geschied en daar baal ik ontzettend van.

 

 

Seksisme is verkeerd, ook als het goed bedoeld is

Marlou van Rhijn heeft bij de paralympische spelen zoals gehoopt, en ook wel een beetje verwacht, de 200 meter gewonnen. In een fantastische race kwam zij na 26.16 secondes in een nieuw paralympisch record over de streep. Ze liep de race zo strak en overtuigend, ik was ontzettend onder de indruk.

Maar vandaag zijn er de koppen in de media, en onder andere de Telegraaf en RTVNH besluiten dat die koppen de bijnaam van Van Rhijn in zich moeten hebben. De bijnaam van mevrouw Van Rhijn in de media is overigens Blade babe. Enigszins in navolging van voormalig topatleet Oscar Pistorius, die als bijnaam Blade runner heeft. Blade babe is voor mij echter een stuk problematischer dan Blade runner. Runner geeft aan dat de persoon in kwestie rent, iets wat voor een atleet op de 100, 200 en 400 meter geen gekke bijnaam is. Met de blades wordt natuurlijk gedoeld op de blades die onderaan de benen zitten. Een mooie en respectvolle bijnaam dus.

Dan Blade babe, het blade deel is natuurlijk weer helder. Alleen besluiten de media daarna dat we mevrouw Van Rhijn moeten aanduiden met de allitererende, dat dan weer wel, term babe omdat zij als knap of ”lekker” wordt gezien. Maar ik zie haar vooral als meervoudig medaillewinnares en dat is ook waarom zij in het nieuws komt. Eerlijk is eerlijk, de term babe is natuurlijk niet slecht bedoeld en ik kan me ook goed indenken dat het bijzonder vleiend zou kunnen zijn als je babe wordt genoemd. Het neemt wat mij betreft echter ook ontzettend veel weg van de prestatie waar zij jaren voor heeft getraind. Want babe gaat niet enkel over uiterlijk in de positieve zin maar getuige deze discussie van vorig jaar zitten er ook negatievere connotaties aan. Ik zou dan ook liever zien dat we Van Rhijn gewoon bij haar naam noemen.

 

Lagere beloning vrouwen in Nederland

We denken weleens dat het heel erg goed gaat met de gelijkheid tussen mannen en vrouwen in ons land. En eerlijk is eerlijk, we hebben stappen gezet maar we zijn er nog lang niet. Vandaag kwam het college voor de rechten van de mens(het college) met een bericht om een onderzoek van het landelijk netwerk vrouwelijke hoogleraren (LNVH) onder de aandacht te brengen. In dit rapport “Financiele Beloning van Mannen en Vrouwen in de Wetenschap” wordt gesteld dat vrouwelijke hoogleraren jaarlijks 2,7 miljoen euro mislopen. En dat is wel echt heel erg veel geld. Voor de goede orde het gaat hier dus om ongelijke beloning en niet om de loonkloof.

Of zoals het college schrijft: “In discussies wordt ongelijke beloning en loonkloof vaak door elkaar gebruikt, terwijl het hierbij niet om hetzelfde gaat. Van ongelijke beloning is sprake wanneer een werknemer ten opzichte van een collega van het andere geslacht minder verdient, terwijl zij hetzelfde werk verrichten. Dit wordt soms ook beloningsdiscriminatie genoemd. De loonkloof gaat over het verschil in het gemiddelde salaris van mannen en vrouwen. De loonkloof wordt door meer factoren beïnvloed dan ongelijke beloning. Een loonkloof kan bijvoorbeeld ontstaan doordat meer vrouwen in deeltijd of op een lager functieniveau werken. In zijn onderzoeken en bij het behandelen van zaken kijkt het College of er sprake is van ongelijke beloning en niet naar de loonkloof.”

In vrijwel alle functiegroepen verdienen vrouwen minder. Aha, er is er dus eentje waar vrouwen hetzelfde of zelfs meer verdienen! Dat was het eerste wat ik dacht en inderdaad, in de groep UHD1 verdienen vrouwen gemiddeld 57 euro meer. Hier lijkt echter een hele nare reden voor te zijn, dit is namelijk de hoogste functie voordat iemand hoogleraar is. Het rapport suggereert dat mannen deze promotie eerder maken dan vrouwen waardoor vrouwen langer in deze functie blijven en dus uiteindelijk meer verdienen. Niet echt een positieve reden dus. Sowieso verdienen vrouwen in de wetenschap gemiddeld 53 euro in de maand minder dan mannen in dezelfde functie. Voor de details verwijs ik u graag naar het rapport zelf. Er komt overigens nog een onderzoek, er is nu enkel naar directe financiële beloningen gekeken. In het kwalitatieve onderzoek dat nog zal volgen, wordt onder andere gekeken naar niet-financiële vormen van beloning en beloning voor nevenactiviteiten buiten de universiteit.

Natuurlijk is de wetenschap een hele bijzondere arbeidsmarkt en wellicht niet direct te vergelijken met andere beroepen of bedrijven. Maar juist daarom is de schok bij mij zo groot. Universiteiten draaien namelijk voor een bijzonder groot deel op overheidsgelden. Daarnaast moeten zij zo ongeveer alles openbaar maken. Ook zijn wetenschappers doorgaans mondig genoeg of kennen zij wegen om hun mening kenbaar te maken. Als zelfs bij zo’n werkgever de verschillen nog steeds aanwezig zijn, dan hou ik mijn hart vast voor andere werkgevers.

Wat we hier tegen kunnen doen? Uiteindelijk moet het normaal zijn om te kijken naar een functie, ervaring en achtergrond en niet naar of iemand man of vrouw is. Kennelijk is daar echter nog een zetje voor nodig. Kamerlid Yücel van de PVDA heeft daarom de initiatiefwet bevordering gelijke  beloning van mannen en vrouwen ingebracht. In essentie doet deze wet drie dingen:

1. het instemmingrecht van de ondernemingsraad over het beleid met betrekking tot gelijke beloning tussen mannen en vrouwen wordt expliciet gemaakt;
2. ondernemingen moeten ten minste eenmaal per jaar aan de ondernemingsraad informatie verstrekken over de beloningsverhouding tussen mannen en vrouwen binnen dezelfde functiegroep;
3. ondernemingen die volgens de wet (Burgerlijk Wetboek) verplicht zijn een jaarverslag te publiceren worden verplicht om cijfers over de beloningsverhouding tussen mannen en vrouwen op te nemen in hun jaarverslag.

De eerste twee punten passen goed bij de sociaaldemocratie maar hoeven van mij niet zo nodig, wat gaat de waarde van het bespreken zijn, krijgt de OR een stok in handen om te slaan? Het derde punt vind ik echter bijzonder interessant en kan ik mij goed in vinden. Want op het moment dat we de feiten, gecontroleerd door een accountant, hebben, kunnen we kijken hoe de ontwikkeling is, ook langjarig. Dan kunnen vakbonden en ondernemingsraden alsnog aan de bel trekken. Daarnaast kan ik me ook niet indenken dat dit heel moeilijk uitvoerbaar of duur voor de werkgever gaat zijn. Mijn enige twijfel zit hem in hele kleine functiegroepen. Bijvoorbeeld als er twee mensen zijn die in een groep zitten, een man en een vrouw, dan zou op basis van deze cijfers hun salaris bekend kunnen worden en daarmee de privacy geschaad kunnen worden. Om dit te voorkomen, zou er gekozen kunnen worden voor publicatie van enkel de verschillen in salaris bij dit soort kleine functiegroepen.

Ik denk dat we met het publiceren van de cijfers bedrijven zullen dwingen om uit te leggen wat de redenen achter eventuele verschillen zijn. Daarnaast denk ik dat we genoeg NGO’s en sociale media hebben om bedrijven aan te spreken op eventuele onvolkomenheden. Daarnaast kan er op basis van discriminatie op grond van geslacht ook juridisch worden gestreden.

U ziet, we hebben nog een hele weg te gaan voordat we echt gelijke beloning hebben, ik denk dat de voorgestelde, eventueel te amenderen, wetgeving een stap in de goede richting zal zijn. Als we dan ook nog een langer betaald vaderschapsverlof invoeren, dan is er tenminste een kans dat we de ongelijke beloning tussen man en vrouw kunnen terug dringen.

Betaald vaderschapsverlof, wat moet dat kosten?

We hebben het al een paar keer met elkaar besproken, het betaald vaderschapsverlof. Een bijzonder goed plan, juist ook om de gelijkheid tussen de seksen weer een stapje dichterbij te brengen. Een van de grote discussie punten waar we op uit kwamen, is de vraag hoeveel een betaald vaderschapsverlof zou gaan kosten. Daar hebben we sinds gisteren een antwoord op.

D66 Tweede Kamerlid Steven van Weyenberg stelt voor dat vaders naast het verlof van de moeder recht zouden moeten hebben op 12 weken extra betaald verlof tegen 70% van het salaris. Dit bedrag zou door de werkgever bij de overheid gedeclareerd kunnen worden. Voor de goede orde, dit voorstel ziet niet enkel op vaders, maar ook op meemoeders.

Wat ik nog het meest prettig vind, is dat D66 het plan ook heeft laten doorrekenen zodat we met elkaar tenminste over bedragen kunnen praten. De gepubliceerde vergelijkingen zijn niet heel erg sterk, vooral de manier waarop naar een verlofgebruik van 70% wordt geredeneerd is flinterdun. Dat gezegd hebbende, we hebben nu cijfers waar we serieus over kunnen praten. Onder de streep is namelijk de schatting dat dit plan 200 miljoen euro per jaar gaat kosten.

Ik denk nog steeds dat het verstandiger is om een betaald gezinsverlof mogelijk te maken dat gedeeld kan worden door de man en de vrouw. Op die manier kan er als gezin besloten worden wat verstandig is. Dat gezegd hebbende, we kunnen in onze samenleving voor 200 miljoen veel goede en nuttige dingen doen. We kunnen gaten dichten in de gezondheidszorg, de AOW of bij de inburgering van nieuwe Nederlanders. En dat zal uiteindelijk ook de afweging worden die in Den Haag gemaakt moet worden.

Ik denk echter dat het tijd wordt dat vaders en het vaderschap serieus genomen worden. Ik hoop dan ook dat er nu eindelijk een serieuze discussie gaat ontstaan over het betaald vaderschapsverlof in Nederland. Gezien onderstaande grafiek komen vaders er in Nederland namelijk echt wel heel bekaaid van af. 

Natuurlijk is dit rapport zo getimed dat het net voor het eind van de huidige kabinetsperiode valt, in het staartje van de komkommertijd. Het krijgt nu dan ook veel aandacht, probleem is dat plannen die op deze manier gelanceerd worden veelal een stille dood sterven. Ik hoop dat dat nu niet gebeurt en dat D66 hier een stevig hoofdstuk aan heeft gewijd in haar programma en dit ook als zodanig meeneemt in eventuele coalitieonderhandelingen.

 

Daar gaan we weer

Ik hou het kort, om bovenstaande krantenkop te begrijpen, hoeft u enkel te weten dat Michael Phelps is geboren met een slurfje tussen zijn benen en Katie Ledecky niet. Zij zwemt een wereldrecord en haalt daarmee olympisch goud, Phelps haalt een gedeelde zilveren plak, voor zijn doen niet echt bijzonder en toch krijgt Phelps de kop…. Voor de goede orde, ik heb de naam van de journalist verwijderd, dit is omdat hij de kop van het stuk niet bepaalt, dat doet de redactie.

Na eerdere voorbeelden, hakte deze er wel weer even in. In de Nederlandse media heb ik echter nog niet veel wereldschokkends gezien of gehoord, laten we dat zo houden. Nou moet ik ook zeggen dat de vrouwen, al heel wat spelen op een rij, zie onderstaande tabel, voor heel veel medailles hebben gezorgd, wellicht dat dat helpt?

Het enige dat wel opvalt is dat de termen meisjes en meiden veel worden gebruikt, zeker bij het aanduiden van teamspeelsters. Aan de andere kant van het spectrum zien we daar de term jongens ook regelmatig terug, alhoewel we de term jongetjes, toch de mannelijke variant van meisjes, weer niet horen. Ik zou hier echter eerst graag een kwantitatieve studie van zien.

Maar helder is wel, wat moeten wij allemaal ontzettend trots zijn op onze sporters en in het bijzonder op onze atletes, zeker als we ons beseffen wat er nog in het vat zit de komende dagen.

Kindhuwelijken en, dus, pedofilie in Turkije? Helaas wel ja

De afgelopen dagen is er een stevige storm ontstaan. Het Turkse constitutionele hof heeft namelijk een wet ongeldig verklaard. Het gaat om een wet die het strafbaar maakt dat volwassenen seks mogen hebben met kinderen onder de 15, ja echt 15!? De media zijn ermee aan de haal gegaan en verklaarden dat er nog meer kindhuwelijken zouden gaan plaatsvinden in Turkije. Wat wel vreemd was, was dat de wet pas na 6 maanden zou komen te vervallen.

Het hof was het ondertussen ook opgevallen dat er nogal wat te doen was om hun beslissing en gaf een verhelderend persbericht uit: http://www.constitutionalcourt.gov.tr/inlinepages/press/PressReleases/detail/29.html Hierin staat dat de wet die kinderen onder de 15 beschermt op technische gronden aangepast dient te worden. Maar om de bescherming te behouden, heeft het hof de wetgever zes maanden de tijd gegeven om een nieuwe wet op te stellen. Klinkt meer dan aannemelijk en zelfs redelijk en ik ben dan ook geneigd deze uitleg te geloven, waarom zou je anders zes maanden wachten, toch?

Mooi, dus niks aan de hand? Nee, dat dan weer niet. Sowieso is internationaal bepaald in allerhande verdragen dat de leeftijd waarop een kind volwassen wordt 18 is, niet 15, niet 16, niet 17, maar 18. Dat lapt Turkije en haar constitutionele hof gemakshalve aan de laars. Daarnaast is er nog een veel groter probleem.

Het aantal kindhuwelijken in Turkije is namelijk bizar hoog. Voor de goede orde, het gaat daarbij dus om huwelijken waarbij tenminste een van de partijen onder de 18 is. Waar dit in de meeste landen bij hoge uitzondering wel is toegestaan, vaak na toestemming van de monarch of dergelijke zware procedures, is dit in Turkije “normaal”. Sinds 2002 is de leeftijd om te mogen trouwen 17 jaar, nog steeds te jong dus. Vanaf 16 jaar mogen mensen trouwen na toestemming van hun ouders en na tussenkomst van een rechter, deze toestemming lijkt meer een formaliteit dan een daadwerkelijke weging in het belang van het kind, doorgaans het meisje. Ondertussen is er dan ook nog een wet die kinderen onder de 18 in meer generieke termen moet beschermen, maar om het helemaal chaotisch te maken, deze laatste wet lijkt ondergeschikt en wordt niet toegepast in huwelijkszaken. Bijgevoegd een link naar een dataset van Unicef hieruit blijkt dat 16% van de vrouwen tussen 20 en 24 in Turkije aangeeft dat zij voor hun 18^e getrouwd waren of permanent samenwoonden. Van die 16 punten, geeft 1 procentpunt aan zelfs al voor hun 15^e getrouwd te zijn. Dit heeft mede te maken met de gebrekkige bevolkingsregistratie in de meer rurale delen van Turkije en het gemak waarmee leeftijden, indien ze wel geregistreerd staan, opgehoogd kunnen worden door lokale ambtenaren.

Ik hoop dat het Turkse parlement even kan stoppen met mensen laten oppakken en het invoeren van de doodstraf en tijd kan maken voor de bescherming van meisjes. Ik hoop dat ze de wet tijdig zullen aanpassen, de leeftijd ophogen naar 18 en dat ze meteen een wet aannemen die ervoor zorgt dat kindhuwelijken niet meer mogen en dat geforceerde huwelijken met behulp van een speciale taskforce, wellicht wat van de gearresteerde militairen, aangepakt worden. Ik weet het de laatste twee punten zijn ijdele hoop maar die wet moet er in ieder geval komen anders zijn alle meisjes vogelvrij.

Ja, er is dus een reusachtig en schandalig probleem in Turkije en dat probleem bestaat al decennia, eigenlijk al eeuwen. Hier moet tegen worden opgetreden door de internationale gemeenschap, Turkije schendt hier, wederom, willens en wetens mensenrechten. Laten we als EU het goede voorbeeld geven en, naast alle andere redenen hiervoor, Turkije per direct de status van kandidaat-lid afnemen.

Dat gezegd hebbende, laten we, zeker bij dit soort zware discussies, onze bronnen ook eerst controleren of op zijn minst wederhoor toepassen. Ik krijg nu heel sterk het gevoel dat we op basis van een halve leugen een terecht punt maken. Maar daarmee is het nog niet goed om dit soort zaken de wereld in te sturen. Laten we dus scherp blijven en vooral verontwaardigd zijn om de juiste redenen. En die redenen zijn dat Turkije pedofilie wettelijk toestaat en dat er niet wordt opgetreden tegen kindhuwelijken.

Voor degenen die meer willen lezen over kindhuwelijken raad ik overigens deze website van harte aan: http://www.girlsnotbrides.org/