Uitbreiding kraamverlof weer een stap dichterbij

Het advies van de Raad van State(RvS) aangaande 3 extra dagen kraamverlof is gisteren openbaar geworden. Zoals we gewend zijn van de RvS, is het advies gedegen en ontdaan van politieke stokpaardjes. Dat laatste is ook goed, voor de politieke kant van het verhaal hebben we tenslotte twee kamers, ja de Eerste Kamer is ook politiek.

De RvS is behoorlijk kritisch op het wetsvoorstel, de kritiek behelst vooral de complexiteit van de uitvoering van de uitkering en de mogelijke/waarschijnlijke spoedige wijziging na een nader onderzoek door de SER. Op zich een bijzonder zinnig advies, het is zonde om nu geld te investeren als we binnen enkele jaren het stelsel toch weer op de schop nemen. Aan de andere kant, het kan ook bijzonder zinnig zijn om stapsgewijs te komen tot een fatsoenlijke situatie waar beide ouders de zorg voor hun kind kunnen delen. Over mogelijke oplossingen schreef ik al eerder en het moge duidelijk zijn dat ik groot voorstander ben van een betaald ouderschapsverlof voor beide ouders.

Maar wat nu te doen met het advies? Voor mij is vooral belangrijk dat de RvS aangeeft dat de kosten vrij hoog zijn, 2 miljoen voor de werkgevers en structureel 2,8 miljoen voor UWV. Daarnaast is een belangrijke overweging de mogelijke tijdelijkheid van deze maatregel na het te verwachten advies van de SER.

Eerst de financiën, 4,8 miljoen, plus de kosten voor de uitkering, euro is natuurlijk een bak geld, maar we weten dat 12 weken extra verlof tegen 70% 200 miljoen euro per jaar gaat kosten. Daartegen afgezet stelt die 5 miljoen euro natuurlijk niet heel veel voor. Daar komt bij, als je het systeem in een keer goed kan inrichten, zou dit geld, die 4,8 miljoen, niet weggegooid hoeven zijn.

Wat nu te doen met het komende rapport van de SER? Moeten we afwachten of niet? Ik vind dat we daar absoluut niet op moeten wachten. Sowieso moeten we maar afwachten wat daar uitkomt, wat veel belangrijker is, is dat er nú een meerderheid in de kamer lijkt te zijn om in ieder geval deze lichte verbetering van de situatie van de partner te versterken, laten we die mogelijkheid nu vooral benutten. Temeer daar er in maart alweer nieuwe verkiezingen zijn, dat betekent realistisch gezien dat we wellicht net voor de zomer een nieuwe regering hebben, waarna het zomerreces alweer daar is. Dat betekent dat we zo rond eind augustus weer een normale situatie in parlement en regering hebben. Dus hebben we pas in januari 2018 een kans op nieuwe wetgeving met de bijbehorende debatten over dit soort fundamentele zaken. Dit kan natuurlijk wel sneller, maar dan moet er tijdens de onderhandelingen een akkoord uitkomen waar een verlengd ouderschapsverlof een integraal onderdeel van is en het geld wordt vrijgemaakt, ik zie dat helaas niet snel gebeuren.

Al met al, denk ik dat het bijzonder verstandig is van de regering dat zij het wetsvoorstel nu al doorsturen. Want het is beter om nu in stappen te komen tot een situatie die beter past bij onze samenleving dan af te wachten wat er de komende periode gaat gebeuren.

Dat gezegd hebbende, het lijkt mij verstandig dat zowel het parlement als de regering de opmerkingen van de RvS ter harte nemen. Want in feite wordt er geadviseerd om in meer generieke termen de bureaucratie te beperken en daar zijn we allemaal voor natuurlijk. Maar zolang we een zwaar bureaucratisch systeem hebben, zullen we ermee moeten werken. De aanpassingen die systematisch nodig zijn, zijn dusdanig dat we die niet binnen enkele jaren hebben opgelost. Ter inspiratie en afsluiting voeg ik hier het verhaal van e-estonia toe, wat mij betreft een van de beste manieren om bureaucratie terug te dringen.

Massamoordenaar en dictator Fidel Castro is dood.

Vanochtend is voormalig Cubaans dictator Fidel Castro overleden. Deze massamoordenaar en onderdrukker van het Cubaanse volk was al geruime tijd ziek. Hij was “president” van 1976 tot 2016 na eerder van 1959 tot 1976 “premier” te zijn geweest. Deze communist had tegen het eind van zijn leven een fortuin vergaard van om en nabij de 0,5-1 miljard dollar. En dat in een land waar een gemiddelde ambtenaar 12 dollar per maand verdient, maar dat terzijde.

U ziet dat ik erg hard ben voor de heer Castro, dat is vooral omdat de man gewoon een dictator en een moordenaar was die de mensenrechten minachtte. Voor meer informatie raad ik de reacties hier aan die redelijk onderbouwd zijn, de aantallen liggen hier tussen de 10000 en 100000. Interessant is ook de lijst van meest moorddadige regimes van de daily mail waar Castro op 30000 wordt gezet, hierbij gaat het dan wel alleen om zijn politieke tegenstanders. Interessant aan deze lijst is vooral dat duidelijk wordt dat communistische regimes verreweg de meeste doden hebben veroorzaakt.

Dit brengt mij dan ook bij de reden dat ik dit stuk schrijf. Op de een of andere manier zijn er de nodige westerse, zelfs liberale, politici die het nodig vinden Castro op te hemelen. En met alle respect, iemand met 10- tot 100duizend doden op zijn naam, verdient het niet om op zo’n manier opgehemeld te worden. Voorbeelden hiervan zijn wat mij betreft de liberale Canadese premier Trudeau en de Christendemocratische voorzitter van de Europese commissie Jean-Claude Juncker. Het feit dat beiden Castro prijzen en slechts in een bijzin zeggen dat er wellicht iets niet helemaal goed was, is gewoon schandalig. Gelukkig hebben we daar Eurocommissaris Cecilia Malmström tegenover staan die tweet: “Fidel Castro was a dictator who oppressed his people for 50 years. Strange to hear all the tributes in the news today.” Maar ook onze eigen minister-president Mark Rutte zei: ”Onder zijn bewind vonden ook ernstige mensenrechtenschendingen plaats”.

Het gaat mij er niet om dat mensen niet verdrietig mogen zijn om de dood van iemand anders. Zelfs de grootste misdadiger kan tenslotte familie en vrienden hebben. En die mensen misgun ik hun verdriet niet. Ik vind het echter van een totaal andere orde om iemand op te hemelen die dusdanig crimineel heeft gehandeld. Ik hoop dan ook dat de komende weken duidelijk wordt gemaakt in elke necrologie dat de heer Castro een massamoordenaar was die zijn volk onderdrukte. Zijn familie en vrienden wens ik vanzelfsprekend sterkte met hun verlies. De families van zijn vele duizenden slachtoffers wens ik toe dat zij kunnen komen tot een afsluiting ondanks, of dankzij, het feit dat hij nu niet meer vervolgd en gestraft kan worden.

 

“Daar moet een piemel in”

U heeft het vast wel gezien, op internet, televisie of in de krant. Feyenoord mocht het opnemen tegen Manchester United en daarom mochten de fans weer eens het vliegtuig pakken. Waren ze vorig jaar nogal terroristisch bezig in Rome, in Manchester ging het buitengewoon goed, een compliment is dan ook op zijn plaats hier. Nouja, eigenlijk is dat helemaal geen complimentje waard, het is toch bezopen dat we blij zijn en zelfs trots als Nederlandse fans een stad níet verbouwen?

Wat wel interessant was, was dat een deel van de fans zich toch niet helemaal kon gedragen. Zij besloten namelijk te gaan zingen in het vliegtuig, tijdens de veiligheidsdemonstratie. Zij zongen de aloude klassieker: “Daar moet een piemel in”, onder andere bekend uit Steenbergen en Enschede.

Ditmaal zongen zij het “ter ere” van een stewardess. Zij voelde zich duidelijk ongemakkelijk, begon wat te blozen en te lachen. Nou is het sowieso niet verstandig de demonstratie te onderbreken, het is nou eenmaal een verplicht onderdeel van de startprocedure. Wat ik veel vervelender vind, is het ongelofelijke seksisme dat er vanaf droop. Zelfs als de lach van de stewardess niet vanwege ongemak of gêne was maar omdat ze het oprecht een compliment of leuk grapje vond, vind ik het nog steeds op geen enkele manier kunnen. Overigens snap ik dat men een vliegtuig vol voetbalfans hiervoor niet aan de grond houdt, al is het maar om de rust te bewaren.

Dan eerst het leuke aan het wijsje zelf. De oudst bekende uitvoering van de melodie komt namelijk uit 1891. Het liedje heet in het Engels Tarara Boomdeay en is een heerlijke melodie om op te rijmen. Wellicht de meest bekende Nederlandse versie is een versie die we, volgens hardnekkige urban myths, aan Feyenoord te danken hebben. Om precies te zijn, aan  Piet Romeijn, speler van deze club tussen 1962-1971. Op 7 december 1969 zou hij na een wedstrijd met FC Twente de scheidsrechter hebben uitgemaakt voor hondenlul. Hiermee is hij de eerste voetballer die het woord hondenlul gebruikte. Overigens werd er op dat moment al enkele maanden hiha hondenlul gescandeerd dus helemaal origineel was hij niet. Wel leidde dit tot de Tarara Bommdeay versie die we allemaal kennen: ”Hij is een hondenlul” die dus uiteindelijk evolueerde in het huidige “Daar moet een piemel in”. U ziet, het mannelijk lid speelt nog steeds een grote rol, enkel het dierlijke deel is komen te vervallen.

Het probleem is dat velen dit soort liedjes als “onschuldig” zien en dat zijn ze niet. Het gaat hier om het meest vileine seksisme, het type waar we eigenlijk niet heel erg opletten, het type waar we van vinden dat mensen maar een beetje zeuren als ze er een punt van maken. En juist daardoor persisteert dit type seksisme al zo lang. De reden dat we dit, in dit specifieke geval, zo zien, wordt nog eens versterkt doordat Tarara Boomdeay een liedje is dat we voor zoveel grappige dingen gebruiken dat het gebruik van de melodie zelf al het gevoel geeft dat het een grapje móet zijn. En dat is het dus echt niet! Net als bij casual racisme moeten we ook casual seksisme een halt toeroepen! Hoe? Simpel, zeg wat! Als iemand een seksistisch grapje maakt, lach dan niet mee, zeg er iets van. Daarbij hoef je niet helemaal uit je plaat te gaan maar een eenvoudige opmerking kan al genoeg zijn. Verder, denk niet dat je het probleem daarmee meteen hebt opgelost, we zullen dit met velen vaak moeten doen. Alleen op die manier hebben we een kans dit seksisme uit te bannen.

 

 

Borstvoeding in en bij de gemeente Den Haag

Zucht, steun en kreun. Schreef ik vorige maand nog wat schamper over borstvoedingsvriendelijke gemeentes, vandaag laat de gemeente Den Haag maar weer eens zien dat dit soort acties echt nodig is. Volgens onder andere omroep west heeft de gemeente namelijk een vrouw ontslagen omdat zij borstvoeding wilde geven tijdens het werk.

Gelukkig liet deze vrouw het hier niet bij zitten en diende zij een klacht in bij het bureau discriminatiezaken hetgeen uitmondde in een procedure bij het college voor de rechten van de mens, waar zij dus nu in het gelijk gesteld is. Ik zal het volledige oordeel toevoegen zodra dit beschikbaar is op de website van het college. Dit is natuurlijk helemaal niet verrassend, vrouwen hebben in Nederland tot hun kind 9 maanden is nou eenmaal het recht om borstvoeding te geven. Nog naast het feit dat het discriminerend, zie voor uitleg het plaatje bovenaan dit artikel, is om dit niet toe te staan zoals het college nu stelt, hoop ik ook dat ze via de rechter een zaak aanspant.

Kennelijk is het dus toch nodig om borstvoedingsvriendelijke gemeentes te hebben. Ik zou het geweldig vinden als de gemeente Den Haag, als een soort boetedoening, er alles aan doet om 2017 dit predicaat te halen. Hiervoor hoeven zij per 50 pasgeborenen slechts een enkele borstvoeding vriendelijke locatie te hebben. Den Haag heeft per jaar ongeveer 7000 nieuwe baby’s dus we praten over slechts 140 locaties.

Want laat ik duidelijk zijn, als zelfs de overheid basisrechten van werknemers al met voeten treedt en op deze manier ostentatief discrimineert, waar zijn we dan eigenlijk mee bezig? De overheid moet altijd het goede voorbeeld geven, zeker bij dit type zaken. Ik hoop dat de gemeente Den Haag degene die dit ontslag heeft geëffectueerd, ontslaat, maar dát zal ongetwijfeld níet zomaar kunnen.

 

Trump is president-elect, en nu?

Oh man wat een verrassing en wat zat ik ernaast, Trump president. We kunnen er met z’n allen heel veel van vinden, en dat doen we ook, maar de Amerikaanse kiezer heeft gesproken. Dat wil zeggen, conform het Amerikaanse kiessysteem en voor zover we dat nu kunnen zien.

Want het lijkt erop dat Clinton mogelijk de popular vote heeft gewonnen en daarmee dus meer Amerikaanse kiezers achter zich heeft gekregen dan Trump. Door het Amerikaanse systeem met kiesmannen, verliest zij uiteindelijk toch bijzonder ruim.

Daarnaast kan het in theorie zo zijn dat enkele van de kiesmannen hun stem niet uitbrengen zoals zij worden geacht conform de uitslag in hun staat. Maar het is in de geschiedenis van de VS nog niet eerder gebeurd dat door het wijzigen van een of enkele stemmen een andere winnaar uit de bus kwam. Aan de andere kant, er is ook nog nooit een president elect geweest die niet eerder een positie in het leger of het openbaar bestuur heeft bekleed.

Deze twee opmerkingen zijn overigens constateringen en verduidelijkingen, niet een aanklacht tegen of een oproep aan het adres van het Amerikaanse kiesstelsel.

Waarom was de uitslag nou zo’n verrassing? Omdat werkelijk álle peilingen, inclusief die van FOX er volledig naast zaten. En waarom? Omdat de opkomst van wat Clinton “the basket of deplorables” noemde bijzonder hoog lijkt te zijn geweest. We zullen de volledige analyse van de resultaten nog even moeten afwachten voordat er echt conclusies te trekken zijn, maar duidelijk is wel dat de geoliede ouderwetse campagnemachine van de familie Clinton hopeloos heeft gefaald. Daarnaast bleek eens te meer wat een ontzettende diepe hekel sommige Amerikanen aan Clinton(s) hebben. Ook hebben we gezien dat politiek taalgebruik, tenminste tijdens de campagne, uit de tijd is.

Een en ander doet denken aan de debatten rond de Brexit maar ook aan de nee-stem van de Colombianen tegen het vredesakkoord met de FARC. Duidelijk, af en toe zelfs plat, taalgebruik, gecombineerd met een afkeer van het establishment en een verrassend hoge opkomst van het nee-kamp, zorgden ook in die gevallen voor een uitslag die de mainstream media niet zagen aankomen.

Wat ik fascinerend vond, zowel tijdens de campagne als de afgelopen 24 uur, was de vooringenomenheid die de media in zowel de VS als hier in Nederland tentoon hebben gespreid. Alles wat over Clinton ging, werd inhoudelijk behandeld, ook het slechte nieuws. Waar het Trump betrof werd er veel vaker veroordeeld en gelachen zonder inhoud en dat is slecht maar vooral ook jammer. Media mogen en moeten natuurlijk nieuws duiden maar moet er ook voor zorgen dat boodschappen op faire wijze bij de burgers komen. Typerend was voor mij de stemming in de NOS studio vanochtend die ik niet anders dan ontredderd kan noemen.

Nogmaals, ik vond Clinton ook de betere keuze maar Trump heeft ook gewoon goede inhoudelijke punten. Daarnaast voel ik mij economisch gezien altijd al meer een republikein dan een democraat. Dat neemt niet weg dat Trump flink wat werk zal moeten verzetten om zijn onbehouwen uitspraken uit de campagne recht te zetten. Niet alleen aangaande vrouwen en Mexicanen maar bijvoorbeeld ook over de NAVO. Ik ga ervan uit dat hij dit zal gaan doen, enigszins vergelijkbaar met Boris Johnson na de Brexit campagne.

Ik maak mij dan ook veel minder zorgen over de gevolgen van zijn verkiezing dan veel mensen in de media. Ik maak mij wel zorgen over de koers van het land waar het aankomt op de sociaal liberale punten zoals LGBTQIA- en vrouwenrechten. Maar dat heeft veel meer te maken met het feit dat de republikeinen zowel het huis als de senaat hebben gewonnen en veel minder met de verkiezing van Trump als zodanig.

Dan nog een laatste punt. Op veel, sociale, media zie ik nu vragen die neerkomen op :”Wat vertel ik nu mijn kinderen?” Bij voorkeur gevolgd of voorafgegaan door een Godwinnetje. Het antwoord is namelijk heel eenvoudig, Amerika heeft op democratische en vreedzame wijze een nieuwe president gekozen die het beste met het land voor heeft. Het echte probleem is dat veel, nee echt niet iedere, en zeker u als lezer niet natuurlijk, ouders hun kinderen tijdens de campagne, al dan niet onder invloed van de media, gevoerd hebben met een antipathie en soms zelfs haat, jegens Trump waar de honden geen brood van lusten. Lastig is dan vooral ook het eigen optreden van de ouders in kwestie. Dit narigheidje zou zijn verdwenen als de uitslag was geworden zoals we hadden verwacht, want dan hadden we allemaal om Trump kunnen lachen en waren er geen kritische vragen van de kinderen gekomen. Nu worden we echter geconfronteerd met de manier waarop we zelf Trump hebben afgeschilderd en dat is best pijnlijk.

Ondanks dat ik mij dus weldegelijk zorgen maak om de richting die Amerika nu in slaat, zult u mij, mede om de hiervoor genoemde redenen, niet horen huilen met de wolven waar het aankomt op de gepercipieerde mogelijke desastreuze gevolgen van het presidentschap van Trump.

 

 

 

Trump versus Clinton, mijn keuze en voorspelling

Morgen is het zover, de verkiezing die uiteindelijk zal leiden tot de installatie van de, volgens velen, machtigste persoon ter wereld. We hebben het al uitgebreid gehad over de verschillende debatten en over de nodige uitspattingen, waar we het nog niet over hebben gehad, is mijn persoonlijke voorkeur en keuze. Nou is die ook niet heel erg relevant daar ik toch niet mag stemmen in de Verenigde Staten. Er hebben echter genoeg mensen naar gevraagd dus ik doe mijn best een afweging neer te zetten. Daarbij zal ik wat heen en weer gaan tussen een keuze vanuit mijn Nederlandse en Amerikaanse perspectief, het zal uiteindelijk leiden tot een enkele keuze, dat beloof ik.

Traditioneel ben ik binnen het Amerikaanse systeem een republikein waar het aankomt op de economie en handel. Waar het aankomt op de medisch ethische kwesties als euthanasie, gentherapie, stamceltherapie etc. bevind ik mij meer aan de zijde van de democraten.

In de laatste verkiezingen heeft dit afwegingskader, aangevuld met honderden andere kleine overwegingen steevast geleid tot mijn steun voor de republikeinse kandidaten, inclusief John McCain met running mate Sarah Palin in 2008, alhoewel ik moet toegeven dat een president met een niet witte huidskleur mij toen ook gewoon wel heel erg vrolijk stemde. Die verkiezingen waren voor mij dan ook een feestje in dat opzicht, niet je favoriete president en toch blij met de uitslag.

Ditmaal is het behoorlijk anders. Met beide kandidaten heb ik namelijk helemaal niks. Ik mag ze niet, ik vind ze niet leuk of grappig, ik vind ze zelfs niet aimabel of lief, laat staan intelligent of erudiet. Daarnaast zijn de punten waar het deze verkiezing over gaat ook niet de mijne. Trump heeft het constant over een muur en de e-mails van Clinton en Clinton heeft het permanent over het disrespect van Trump voor vrouwen, een eerlijk belastingsysteem en schuldenvrij hoger onderwijs.

We bespreken eerst de punten van Trump . De muur boeit mij niet, ten eerste omdat ik niet in de VS woon en ten tweede omdat het bouwen van een muur nog nooit heeft geleid tot de gehoopte vrede of buitensluiting van een groep. Of het nou gaat om de Chinese of de Berlijnse muur, uiteindelijk wordt elke muur geslecht. De e-mails van Clinton zijn voor mij wel een serieus punt en dan vooral het feit dat zij, tegen de regels in, overheid e-mails via een speciaal daarvoor opgezette e-mailserver verstuurde. Dat is gewoon stom en je mag verwachten van iemand met zo’n ervaring dat ze beter weet, minpuntje dus. Naast al deze “inhoudelijke” punten, heeft Trump geen enkele ervaring in de politiek, hetgeen door een deel van zijn achterban als pluspunt wordt gezien, door mij zeker niet.

Clinton heeft het aan de andere kant veel over Trump die over denigrerend vrouwen praat, de man is gewoon een zwijn op dat gebied. Is hij daardoor per definitie ongeschikt voor het ambt van president? Nee, niet per se maar het is wel een hele zware min. Het eerlijke belastingsysteem heeft Clinton goed geleend van Bernie Sanders, haar tegenstander in de primaries. Een wat mij betreft lekker populistisch punt voor de linker kant van de aanhang maar niet heel boeiend. Dan het, eveneens van Sanders geleende, punt aangaande hoger onderwijs, hier sta ik gewoon net even iets anders in dan mijn democratische vrienden. Clinton heeft een bijzonder uitgebreid CV waar bijna alles op staat wat je je maar kan indenken. Dit wordt door tegenstanders gezien als een minpunt omdat zij onderdeel van “het systeem” zou zijn. Dat kan best zo zijn, maar ik prefereer het toch als iemand enige ervaring heeft als politiek bestuurder voor zo’n belangrijke functie.

Maar waar sta ik dan nu? Want de Greens, zijn voor mij ideologisch geen optie omdat zij veel te ver op de linker kant van het spectrum acteren. De libertariërs heb ik eerder al afgeschreven. De enige kandidaat die dan nog over zou blijven, mits ik in een staat zou wonen waar hij op het biljet staat of waar ik zelf een kandidaat mag toevoegen, de zogenoemde write-in, zou Evan McMullin zijn. McMullin stelde zich kandidaat als onafhankelijke kandidaat omdat hij vond dat Trump nooit president mag worden. Hij strijdt met voornamelijk traditioneel republikeinse ideeën en een beperkt budget een onafhankelijke campagne en zal het dus ook niet gaan halen. Zijn ideeën zijn wat mij betreft ook iets té traditioneel en voelen te veel als een te snel in elkaar geflanste campagne.

Ok, dus geen greens, libertariërs of onafhankelijken, dan blijven Trump en Clinton over. Het sneue is dat qua onderwerpen vooral de punten die op hen als, publiek persoon slaan een reden zijn om mijn keuze uiteindelijk op te baseren. Dat betekent dan ook dat Hillary Clinton uiteindelijk mijn steun krijgt, puur omdat zij ervaring heeft en daarnaast Trump alles is waar ik mij als feminist voor schaam.

Ik heb eerder gezegd dat zij de verkiezingen met groot verschil zal gaan winnen, dit denk ik nog steeds. Ik denk dat zij uiteindelijk rond de 51% zal halen tegen 41% voor Trump met de libertariërs rond de 7% en de groenen rond de 1%.

Nog belangrijker, ik verwacht dat Clinton van de 538 kiesmannen er uiteindelijk zo’n 330 zal binnen halen met ongeveer 200 voor Trump. De democraten hebben de laatste dagen nog een stevig offensief ingezet om een optimaal resultaat neer te zetten in de staten waar het nog spannend is. Daarnaast heeft de FBI uiteindelijk toch niks verdachts gevonden in de laatste e-mails van Clinton. Ik denk dat dat voldoende zal blijken te zijn om de verkiezing van de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten een feit te laten worden.