Vluchtelingen opleiden tot ZZP’ers? Of willen we een bredere educatie?

Ik heb flink wat reacties gekregen de afgelopen dagen op de stukken over Sky School. De meeste waren gelukkig positief en er zijn ook de nodige nuttige contacten uitgekomen voor de organisatie. Daarnaast waren er ook kritische vragen. En daar ben ik alleen maar blij mee.

De meeste van deze vragen gingen erover of het niet beter is om vluchtelingen in trainingsprogramma’s te zetten die opleiden tot een bepaald vak of beroep. Deze programma’s draaien in veel vluchtelingenkampen en zijn, voor wat betreft doorstroming, behoorlijk succesvol. Want hoe slecht dingen ook zijn, er zijn altijd kappers, handelaren en bouwvakkers nodig. En deze vakken zijn ook cruciaal, laat daar geen misverstand over bestaan maar er is meer.

Door de keuzes te beperken tot een gelimiteerd aantal (ZZP)vakken, vergooien we de talenten van verschillende andere vluchtelingen. Daarnaast zorgen we er op deze manier voor dat bij terugkomst in het thuisland deze mensen niet geëquipeerd zijn om hun land op te bouwen aan de medische, technische, juridische en politieke kant. Nogmaals het gaat er niet om dat de genoemde beroepen meer of minder nuttig zouden zijn dan anderen maar als mensen geen brede educatie krijgen, zullen ze ook nooit hun talenten ontwikkelen. Belangrijker, het betekent dat de horizon van hun ambitie niet verder kan zijn dan de beroepen die toevallig in hun kamp worden gegeven.  Chrystina Russell en Nina Weaver hebben onder anderen hierover een helder artikel geschreven: https://www.newsdeeply.com/refugees/community/2017/08/17/our-failure-of-imagination-over-refugee-livelihoods

Juist om al deze redenen is het zo belangrijk dat initiatieven als Sky School van de grond komen. Door vluchtelingen een brede educatie te geven, gaan ze veel beter voorbereid de rest van hun leven in. Maar kunnen ze ook dromen en streven naar andere dingen. Daarnaast leiden we op deze manier mensen op die in de volle breedte een maatschappij kunnen vormen.

Laten we dus vooral Sky School steunen! Dat kan financieel zijn, denk aan subsidies (iemand nog een idee?) of gewoon een donatie van eenieder van ons. Maar ze kunnen ook ondersteuning gebruiken in de vorm van vrijwilligers. Op dit moment zoeken ze vertalers die vrijwillig leerstof willen vertalen in het Arabisch. Daarnaast zoeken ze partnerscholen. Deze scholen zijn nodig om het curriculum verder vorm te geven maar ook om ervoor te zorgen dat de lessen die online worden gezet van de hoogst mogelijke kwaliteit zijn.

Educatie voor vluchtelingen, waarom? Daarom!

Gisteren hebben we het al over Sky School gehad, een mooi initiatief dat vluchtelingen de kans geeft hun middelbare school via mobiele telefoons en hubs te voltooien, onafhankelijk van hun locatie in de wereld. Vandaag wil ik graag onderstaand filmpje met jullie delen.

Het is een filmpje waarin nog eens duidelijk wordt gemaakt hoe belangrijk maar ook hoe moeilijk het is voor vluchtelingen om onderwijs te genieten. Vooral Sari zegt het aan het eind van het filmpje heel erg goed. Als we nu investeren in onderwijs, dan voorkomen we armoede en verdere problemen in de toekomst met de huidige generatie jongeren.

Laten we dus vooral dit initiatief steunen! Dat kan financieel zijn, denk aan subsidies (iemand nog een idee?) of gewoon een donatie van eenieder van ons. Maar ze kunnen ook ondersteuning gebruiken in de vorm van vrijwilligers. Op dit moment zoeken ze vertalers die vrijwillig leerstof willen vertalen in het Arabisch. Daarnaast zoeken ze partnerscholen. Deze scholen zijn nodig om het curriculum verder vorm te geven maar ook om ervoor te zorgen dat de lessen die online worden gezet van de hoogst mogelijke kwaliteit zijn.

 

Sky School, een geweldig initiatief

De komende dagen zal ik wat links van Sky School delen. Een ontzettend goed onderwijs initiatief voor tieners die doorgaans geen of slechte toegang tot middelbaar onderwijs hebben. Het idee is dat vluchtelingen door gebruik te maken van een mobiele telefoon overal en altijd onderwijs kunnen volgen, binnen hetzelfde programma. Daarnaast zullen er ook fysieke hubs worden gecreëerd waar ze klasgenoten kunnen ontmoeten en extra hulp kunnen krijgen.

Waarom ik hier nu over schrijf…? Omdat Sky School nu begonnen is met hun pilot. Een eerste hub wordt momenteel opgezet in Amman daarnaast draait er een pilot in Kakuma. En ze hebben onze steun nodig. Dat kan financieel zijn, denk aan subsidies (iemand nog een idee?) of gewoon een donatie van eenieder van ons. Maar ze kunnen ook ondersteuning gebruiken in de vorm van vrijwilligers.

Op dit moment zoeken ze vertalers die vrijwillig stof willen vertalen in het Arabisch. Daarnaast zoeken ze partnerscholen. Deze scholen zijn nodig om het curriculum verder vorm te geven maar ook om ervoor te zorgen dat de lessen die online worden gezet van de hoogst mogelijke kwaliteit zijn.

Dan de politieke dimensie. Dit initiatief is politiek volledig onafhankelijk maar ik vind het buitengewoon interessant voor zowel de linkse als de rechtse kerk in Nederland. Want op deze manier mensen helpen, zorgt ervoor dat er geen gat valt in het onderwijs van deze vluchtelingen. Aan de andere kant zorgt het er ook voor dat de wens om naar het westen te komen wellicht wat kleiner wordt. Daarnaast is het natuurlijk gewoon mooi dat mensen onderwijs kunnen volgen onafhankelijk van waar ze zijn. Dus ik zou zeggen, neem eens een kijkje op de website https://www.skyschool.world/ en help mee!

De formatie is geklapt, so what?

Gisteren kwam, met een stroom van newsalerts het nieuws naar buiten dat de onderhandelende partijen er niet uit kwamen. VVD, CDA, D66 en GroenLinks(GL) konden niet tot een coalitie komen. Meteen waren alle kenners en specialisten overal op TV te zien. Ook werd er al snel gespeculeerd over welke partij de “schuldige” van het klappen was. De consensus lijkt te zijn dat die schuld bij GL ligt en dat dat misschien niet eens heel dom van ze was. Tegelijkertijd denken sommigen dat het misschien een inleiding op een latere samenwerking zou kunnen zijn.

Ondertussen werd er de afgelopen weken al veel geroepen over met wie wel en niet samengewerkt moest worden. Vooral de dolk die Wijffels professioneel in de rug van Buma plantte, was opvallend. Overigens was deze dolk iets subtieler dan de dolk die hij in 2012 gebruikte maar dat terzijde.

Bij de VVD waren er ook kritische geluiden die uiteen liepen van wat ooit “groenrechts” heette die voor samenwerking met GL pleitten. Tot geluiden van de rechter- danwel asfaltzijde van de partij kwamen om vooral NOOIT met GL samen te werken.

Bij GL waren al snel grote twijfels of er vooral met de VVD wel te regeren zou zijn. Zeker omdat Jesse Klaver meerdere malen de VVD als weinig ideale partner had weggezet.

D66 leek vooral heel blij te zijn dat ze aan tafel zaten.

Maar wat betekent dit allemaal voor u en mij? Helemaal niks! Vier jaar geleden werd er hard werk gemaakt van een coalitie zodat de crisis kon worden aangepakt. Dat was inderdaad verstandig, stevige, soms zelfs harde afspraken, hebben er, mede, voor gezorgd dat Nederland er nu een stuk beter voor staat.

Nu is de situatie anders. De economie is tenminste gestabiliseerd en lijkt de samenleving in alle geledingen op positieve wijze te raken. Voor de fijnproever, dat betekent dus niet dat ieder individu daar ook direct de vruchten van plukt. Het betekent wel dat alle sociale geledingen het gemiddeld beter hebben en krijgen.

We hoeven überhaupt niet heel bang te zijn voor demissionaire periodes. Het kan soms wat vervelend zijn omdat zaken die door de Tweede Kamer controversieel zijn verklaard niet worden besproken. Maar zoals België heeft laten zien in 2010-2011, hoeft het allemaal niet heel erg dramatisch te zijn.

Er is echter nog een reden dat ik mij geen zorgen maak. Ik ben VVD’er en heb ook bij de afgelopen verkiezingen weer op de VVD gestemd. Ik sta dan ook achter het gedachtengoed van deze partij. Ik neem aan dat de meesten van u op deze manier een partij hebben gekozen. Het probleem komt daarna. Want na de verkiezingen moet er een regering komen. En dan wordt ineens het mooie aan onze democratie, de pluriformiteit, een twistpunt. Er moeten namelijk compromissen worden gesloten of zelfs punten worden uitgeruild. En dit kan ook niet anders met een veelheid aan partijen zoals wij die kennen. Dit is iets wat letterlijk na iedere verkiezing weer gebeurt en ook niet anders kan zolang wij geen absurd hoge kiesdrempels invoeren of een tweepartijen stelsel instellen.

Ik ga mij pas druk maken op het moment dat er een volledig onderhandelaarsakkoord is. Want pas dan en geen seconde eerder weet ik wat er staat te gebeuren, waar ik mij in kan vinden, punten van mijn partij, maar ook waar ik niet op zit te wachten, punten van andere partijen. Dan kan ik dus ook pas zeggen of ik uiteindelijk denk genoeg terug te zien van mijn stem of niet. Na de vorige onderhandelingen, was ik behoorlijk tevreden over het akkoord. Niet vanwege de dingen die weg waren gegeven maar juist om de dingen die waren binnengehaald. Ik herkende mijn stem goed terug en was daar bijzonder blij mee, ondanks de zaken die waren afgesproken waar ik niet blij mee was.  Het heeft voor mij dan ook geen zin om naar allerlei deelafspraken te kijken, het geheel van afspraken en deals, dat is wat mij interesseert. Het kan namelijk best de moeite waard zijn een ideologisch kroonjuweel in te leveren als daar maar genoeg tegenover staat.

Vandaar dus dat ik dus op het nieuws van de gefaalde onderhandelingen reageer met: “So what?” Het land wordt er niet slechter van en inhoudelijk maakt het niet veel uit met wie er wordt onderhandeld. Zolang er maar een fatsoenlijk akkoord uit komt waar alle partijen zich aan houden, en ik bij voorkeur (een deel van) mijn stem terug zie.

Het einde van een wondere wereld

Hij is niet meer, de man die zo ongeveer eigenhandig mijn interesse in wetenschap, het heelal en gimmicks heeft gewekt. Chriet Titulaer, de televisiepersoonlijkheid met het meest fantastische accent ooit.

Ik heb niet heel veel herinneringen aan televisie in de jaren 80, buiten de tekenfilms en natuurlijk het jeugdjournaal. Maar Chriet, ach Chriet was er altijd. Nouja, hij zal ook wel vrij zijn geweest maar in mijn hoofd was hij dagelijks op televisie en legde hij al die dingen uit die ik niet wist en liet dingen zien die er in de toekomst aan zouden komen.

Legendarisch is natuurlijk dit item over de telefoon van de toekomst:

Maar ook het huis van de toekomst:

U ziet al aan de filmpjes, Chriet had een bijzonder warme persoonlijkheid en wist soms lastige technologie op een ontnuchterend simpele manier uit te leggen.

Chriet was opgeleid als sterrenkundige en kwam in aanraking met de televisie in 1969 bij de maanlanding van Apollo 11. Hij werd voor die gelegenheid ingehuurd als medepresentator. Sindsdien is hij eigenlijk niet meer van de buis geweest.

Chriet heeft door de decennia veel technologie geïntroduceerd in de Nederlandse huiskamers, sommige voorspellingen zouden incorrect blijken te zijn, veel vaker echter had hij het bij het rechte eind. Een leuk voorbeeld van een goede voorspelling dat ik aantrof gaat over glasvezel uit 1985.

Afgelopen weekend is hij heengegaan. Maar zijn invloed zal nog generaties te merken zijn. Vanavond zal ik naar de sterrenhemel kijken en proberen uit te vogelen waar planetoïde  12133 Titulaer precies staat. Ik zal hem groeten en danken voor alles.

What has EU(rope) ever done for me?

Het is vandaag 60 jaar geleden dat het verdrag van Rome is getekend. Met de ondertekening was de oprichting van de Europese Economische Gemeenschap(EEG) een feit. Dit verdrag was in feite een volgende stap na het verdrag van Parijs, 1951, dat de basis vormde voor de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal(EGKS). Voor de fijnproever heb ik boven een diagram met verschillende Europese samenwerkingen toegevoegd.

Het verdrag van Rome was een verdrag tussen zes landen te weten: België, Nederland, Luxemburg, West-Duitsland, Frankrijk en Italië. De kern van eigenlijk alle Europese samenwerkingen. Het basisidee achter dit verdrag was om economische samenwerking tussen de landen te optimaliseren, landbouwsubsidies te uniformeren en een douane-unie in te stellen. Daarnaast werd op hetzelfde moment, in een separaat verdrag, overigens ook Euratom opgericht.

Al deze verschillende ontwikkelingen en verdragen, en nog veel meer natuurlijk, leidden uiteindelijk tot de oprichting en uitbreiding van de Europese Unie zoals we die tegenwoordig kennen. En het zal u niet zijn ontgaan, er is nogal wat discussie over Europa en de EU. Twee totaal verschillende dingen overigens.

Europa is ons continent en gaat wat mij betreft veel meer om de landen en de mensen. De EU is de samenwerking die we met deze andere landen hebben opgetuigd. Europa is wat mij betreft dan ook niet de term die we moeten bezigen in dit soort discussies. De meeste mensen bedoelen de EU op het moment dat ze kritiek uiten. Waarom dit belangrijk is? Omdat woorden ertoe doen! Europeanen als mensen hebben doorgaans niet heel veel problemen met elkaar en vinden het vaak zelfs wel leuk om bij elkaar op vakantie te gaan en wat te handelen. Het zijn tenslotte toch onze, al dan niet directe, buren. Als er in het verleden al iets misging, ging dit doorgaans mis tussen koningen, regeringen of naties.

De EU, dat is een ander verhaal. De EU is een geheel van politieke en ambtelijke samenwerkingsverbanden die voor de gemiddelde inwoner van Europa nog slechter te doorgronden zijn dan de ministeries en politieke lagen in de eigen landen.

Daar ontstaan dan ook de problemen en de ellenlange discussies. Want heel veel van de dingen die Europeanen willen, een beetje vakantie vieren en een beetje handelen dus, probeert de EU te regelen. Daarvoor zijn wetten en regels nodig die voor de hele unie gelden. En daar heb je je probleem.

Voor wetten hebben we een volksvertegenwoordiging, parlement, en een uitvoerend orgaan, regering, nodig. In het Europees Parlement en de Europese Comissie hebben we die beiden, soort van in ieder geval. Doordat we in Europa echter ook vast willen houden aan onze natiestaten, is het erg lastig te doorgronden wie nou precies wat mag bepalen en hoe dat democratisch werkt. Want het parlement kan geen belastingen innen en dus ook geen eigenstandige begroting maken. Daarnaast wordt de Europese Commissie voorgesteld door de Raad van de Europese Unie(vergadering van ministers) en de beoogd voorzitter van de Europese Commissie en kan het parlement na hoorzittingen enkel akkoord of niet akkoord gaan met de voltallige commissie. Niet bepaald een ideaal democratisch plaatje natuurlijk.

Dan hebben we nog allerhande regels en wetten die voorgesteld en besloten worden door de Europese instellingen. Sommigen lijken in onze ogen bizar en bureaucratisch, anderen lijken gewoon niks toe te voegen. Bij al deze wetten geldt dat onze eigen regering, onder anderen via de Raad van de Europese Unie, Europees/nationaal parlement en eurocommissaris hier iets van hebben gevonden en uiteindelijk linksom of rechtsom, actief of passief, hebben ingestemd.

Betekent dit dat het dan per definitie goed of niet goed is? Nee, zeker niet. Het betekent dat het systeem anders, inzichtelijker en democratischer moet. Want Europeanen zijn doorgaans wel erg blij dat ze makkelijk bij elkaar op vakantie kunnen, wat kunnen werken, met euro’s op zak.

Maar wat heeft de EU/Europa nou ooit voor míj gedaan? De vraag komt, maar dan over de romeinen, uit de klassieke Monty Python film Life of Brian. Patrick Stewart heeft een ode aan deze sketch opgenomen in reactie op Theresa May die uit de Europese Conventie voor Mensenrechten wilde stappen.

De vraag blijft echter een goede en zeer persoonlijke vraag. Want om maar met de deur in huis te vallen, alles afwegende ben ik toch voorstander van de Europese Unie. Nee, ik wil geen federaal Europa en ik geloof ook niet in een Europees leger. Maar ik ben wel heel blij dat we een EU hebben.

Maar waarom ik dan toch blij ben met de EU? Laat ik beginnen met een lijstje open deuren:

Open grenzen, de euro, im- en exporteren, Europees BTW nummer, handel, democratie in Oost-Europa, Ontwikkelen van buurlanden van de EU, mensenrechten, stabiliteit en natuurlijk vrede. Ik kan nog even doorgaan met dit lijstje maar laten we het hier even bij houden. En natuurlijk, al deze individuele punten kunnen ook op een andere multilaterale manier worden geregeld. Maar ik vind het wel zo prettig dat we dit in een coherente set regels en wetten hebben weten te vatten.

Daarnaast is er nog een zeer persoonlijke reden dat ik de EU altijd iets positiever zal zien. Dankzij de EU heb ik mijn Deense verloofde leren kennen, dankzij de EU konden wij in de tijd dat wij met elkaar uitgingen makkelijk en zonder gedoe heen en weer reizen, dankzij de EU kon zij zich makkelijk in Nederland vestigen, dankzij de EU kon zij direct aan het werk en dankzij de EU zal ons huwelijk in ons beider landen zonder veel gedoe worden erkend.

Dus met uw welnemen, vier ik dit weekend 60 jaar verdrag van Rome een klein beetje mee met in mijn achterhoofd deze woorden van Margaret Thatcher: “My first guiding principle is this: willing and active co-operation between independent sovereign states is the best way to build a successful European Community.”

We zullen doorgaan

De afgelopen jaren hebben we nogal wat aanslagen mee moeten maken, zowel binnen als buiten de Europese Unie. De 22e herdachten we de aanslagen in Brussel. Aanslagen die voor velen van ons wel heel dicht bij huis kwamen. Terwijl ik dit schreef, werd mijn telefoon overigens helemaal gek van de breaking news meldingen in verband met de aanslag bij het Britse parlement.

Iedere aanslag doet altijd pijn, het verlies van, onschuldig, leven is iets dat per definitie naar is. Wat mij extra raakt, is dat ik door mijn activiteiten voor onder anderen de internationale jonge liberalen alsook de Europese liberalen in veel landen vrienden en bekenden heb. En ik kan dan ook zeggen dat er weinig frustrerender is dan het wachten op de facebook berichten dat iedereen weer veilig is.

Vorig jaar echter deed het extra pijn. Ik heb toen besloten niks te schrijven omdat de pijn nog zo vers en diep was. Een jaar later, dan moest ik dit gaan schrijven, en dat is dus vandaag.

Ik moet dit dus schrijven, ten dele om de mensen te herdenken en te steunen die niet alleen in Brussel maar ook bij al die andere aanslagen slachtoffer zijn geworden. Dat gaat dan niet enkel om mensen die zijn omgekomen of gewond zijn geraakt, het gaat ook om mensen die hierdoor hun veiligheidsgevoel zijn kwijt geraakt of mensen die hun vertrouwen in de mens hebben verloren. Maar vooral ook om al die vrienden en kennissen te laten weten dat ze allemaal iets voor mij betekenen, hoe groot of klein die betekenis soms ook lijkt.

Ik kan mij overigens nog goed mijn eerste kennismaking met terrorisme herinneren. Ik was twaalf jaar oud en ging met mijn vader naar London, mijn eerste vliegreis. Na aankomst in London, werd ik uit de rij gehaald om te worden gefouilleerd. Mijn vader legde uit dat dit was omdat de IRA dat jaar onder anderen een bomaanslag in Bishopsgate en in Warrington had gepleegd. Maar dat ik me vooral geen zorgen hoefde te maken. Ik geloofde hem natuurlijk.

En heel eerlijk, ik ben hem, in ieder geval op dit punt, blijven geloven. Want hoe verschrikkelijk terrorisme ook is, het mag mijn leven niet veranderen. En of terroristen nou politiek, gelovig of territoriaal gemotiveerd zijn, (angst voor) geweld mag en zal nooit mijn wereldbeeld beheersen.

Nu zult u zeggen; “Maar het geweld  beïnvloedt je al, je schrijft er zelfs over om het te delen met anderen.” En dat klopt gedeeltelijk natuurlijk. We kunnen niet ontkennen dat terrorisme onze wereld heeft veranderd. Dat doet het al heel erg lang helaas. Maar het gaat er uiteindelijk om hoe we met dit geweld omgaan. Ik geloof niet in het klakkeloos en te snel “iets” doen. Ik vind het belangrijk dat we de slachtoffers van aanslagen blijven herdenken maar minstens zo belangrijk dat we ons in ons dagelijks leven zo min mogelijk laten beïnvloeden door deze verschrikkelijke daden.

Vandaar ook dat ik dit stuk schrijf, ik vind het cruciaal dat we ons bewust zijn van de keuze voor vrijheid die we iedere dag zelf kunnen maken. Door ons niet bang te laten maken en door door te gaan met onze dagelijks dingen. Alleen op die manier is er een kans dat we als samenleving, en zelfs als wereld, verder kunnen komen.

Voor mij zijn de aanslagen dan ook geen brandstof voor angst geworden. In tegendeel, ze zijn een brandstof geworden voor vertrouwen in de mens. Want na iedere aanslag zien we dat de meeste mensen, in ieder geval voor even, samenkomen. Ik zal mij dan ook niet laten verteren door angst of zelfs haat voor “de ander”. Om het met de woorden van Shaffy te zeggen: “We zullen doorgaan”

Turkije onze “democratische” “vriend”

U weet het, ik ben niet de grootste vriend van de huidige Turkse regering. Sterker nog, ik heb Erdogan een dictator, al dan niet met genocidale neigingen, maar ook een slim onderhandelaar en natuurlijk een geitenneuker genoemd.

Maar na dit weekend is het zo mogelijk nóg erger geworden. U heeft waarschijnlijk wel gelezen over de Turkse minister van buitenlandse zaken waarvan op het laatste moment de landingsrechten op Rotterdam werden ingetrokken. Vervolgens stuurde Turkije natuurlijk een andere minister die toch in Duitsland was, per auto naar Rotterdam als vervangster, die werd vervolgens tegengehouden bij het consulaat aldaar. Dit alles terwijl vanuit Ankara duidelijk werd gemaakt dat de Nederlandse ambassadeur voorlopig niet mag terugkeren naar Turkije en de consulaten en ambassade van Nederland gesloten moeten worden vanwege de veiligheid. En hiermee is dit verhaal natuurlijk nog lang niet klaar.

Laten we het eerst eens hebben over het hoe en waarom. Want op zich komen er vaker Turkse ministers naar Europa en natuurlijk ook naar Nederland. De reden van hun komst nu echter was het referendum dat binnenkort in Turkije gehouden gaat worden. De ministers wilden hier een speech houden waarin ze een ja stem voor het referendum sterk wilden aanbevelen bij mensen die hier wonen met stemrecht in Turkije.

Is dat dan een reden om deze bewindslieden te weigeren? Zeker als we ons beseffen dat Turkije een bevriende natie en NAVOlid is. In principe moet ieder individu in Nederland natuurlijk alles kunnen zeggen. De vrijheid van meningsuiting is voor mij een reusachtig goed dat enkel ingeperkt mag worden als de veiligheid en/of de vrijheid door iemands uitingen zeer ernstig in het geding komen. Het feit dat de persoon in kwestie een abjecte mening komt verkondigen, is, hoe laakbaar ook, voor mij geen reden hem of haar te weigeren. Het gaat heir echter om een andere situatie het gaat hier namelijk niet om de mening van een natuurlijk persoon maar evident en openlijk om de mening van een regering/een land. Het gaat dus niet zozeer om een mening als zodanig maar om propaganda en dat is al meteen een ander verhaal. En brengt ook een ander afwegingskader met zich mee wat mij betreft. Zeker als de te verkondigen mening de binnenlandse situatie evident stevig zal destabiliseren.

Maar terug naar de casus, gelukkig heeft onze minister-president een duidelijke verklaring op facebook geplaatst. De beslissing is dus genomen omdat Turkije, ondanks gesprekken om de veiligheid en stabiliteit van de samenleving te garanderen, openlijk probeerde de Nederlandse regering te chanteren. Niks meer, niks minder. Als vervolgens Erdogan ons land “nazi overblijfselen en fascisten noemt”, is voor mij de maat gewoon vol. Ik heb helemaal geen zin meer om met deze Turkse regering ook maar in enig internationaal verband samen te werken.

Een land dat bezig is te vervallen tot een dictatuur. Een land dat de wereld gegijzeld houdt in het vluchtelingendrama dat zich nog steeds afspeelt. Een land dat op grove wijze mensenrechten schendt. Een land dat journalisten en kritische geesten vastzet of laat omkomen. Een land dat het merendeel van zijn rechterlijke macht heeft ontslagen. Een land waar etnische minderheden structureel onderdrukt worden. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Als een land dat dusdanig door en door verrot is, het bestaat om ons vervolgens op een dusdanig grondige wijze te schofferen, dan moet dat land het ook maar lekker zelf uitzoeken. Ik ben een groot voorstander van een wereld met zo min mogelijk grenzen. Maar het lijkt mij uitstekend als we per direct een verzwaarde visumplicht met Turkije in gaan voeren, onze diplomaten voor onbepaalde tijd terugroepen, alle Turkse diplomaten per direct het land uitzetten, Turkije uit de NAVO zetten, stoppen met de onderhandelingen tussen de EU en Turkije en alle bilaterale verdragen annuleren.

Want het is echt genoeg geweest. Als een land ons op deze manier behandelt, na alle eerdere schermutselingen, dan moeten we alle banden met Turkije verbreken. Want met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig.

Alternative of malreported facts

Laat ik beginnen met excuses. Ik zal vandaag vrij veel Engelse woorden gaan gebruiken. De reden hiervoor is vrij simpel. Ik wil het graag met u hebben over het boek 1984 van George Orwell. Overigens ook als u de film heeft gezien, of als u in de bijzonder gelukkige omstandigheid bent geweest dat u de briljante en beklemmende uitvoering van het toneelstuk in London heeft bijgewoond, dan zult u goed begrijpen waar ik het over wil gaan hebben.

Ik wil het namelijk met u hebben over Newspeak, de taal die het regime, bestaande uit de partij/ideologie Ingsoc, afgeleid van English Socialist Party, invoert in Oceania, een van de superstaten in dit boek. En om die taal op een goede manier te kunnen linken aan het hier en nu, moet dat wel met de originele Engelse woorden.

Waarom dit momenteel zo relevant is? Ik werd laatst getroffen door een vreemd gevoel. Voor de zoveelste keer was er op tv/laptop, mijn persoonlijke telescreen zo u wil, een item over Trump en zijn adviseurs, de inner party. De onderwerpen waren alternative facts en fake news. Termen die we ondertussen te pas en te onpas tegenkomen. In mijn hoofd begon echter een langzaam proces op gang te komen, een proces dat zou leiden tot de herinnering die ik vandaag met jullie wil delen. In 1984 worden namelijk veel nieuwe en door Orwell verzonnen termen gebruikt, hiervoor heb ik er al een paar benoemd, maar de meest bekende als room 101, big brother of BB en doubleplusgood komen daar nog eens bij.

De termen waar het mij echter om gaat, zijn de termen: Misprint, malquoted en malreported. Deze drie termen betekenen in de basis hetzelfde; een foute weergave door de media van de mening of doelen van de overheid, in de ogen van diezelfde overheid. En dit is waar ik me zorgen begon te maken over wat er nu gaande is in de wereld en dan in het bijzonder in de Verenigde Staten en in ons eigen land.

Als we één ding hebben geleerd in onze millennia hier op aarde dan is het wel dat kennis macht is. En degene die gezaghebbend deze kennis verspreidt is misschien wel de machtigste. Het is dan ook niet voor niks dat ik mij ontzettend kan opwinden over het beknotten van de vrijheid van de media. Als de overheid zich actief met media gaat bezighouden, leidt dat enkel tot onheil. Dit is ook de reden dat in 1984 zoveel aandacht aan de manipulatie van de media, vooral ook manipulatie achteraf, wordt besteed.

En heel lang heb ik gedacht: ”Wat een onzin, feiten zijn feiten.” En natuurlijk, op het moment dat Winston, hoofdpersoon in het boek, wordt gemarteld en verteld wordt dat 2+2 ook prima 5 kan zijn, dacht ook ik, wellicht na foltering, zou ik andere feiten kunnen zien. Maar wat blijkt nu, heden ten dage is het doodnormaal dat politici willens en wetens leugens verspreiden en nog zorgwekkender, zelfs objectieve feiten, bijvoorbeeld uitspraken, opgenomen door verschillende televisiestations, ontkennen.

Onwillekeurig schoot even door mijn hoofd, wat nou als de politici in kwestie gelijk hebben en de heersende klasse die beelden van al die zenders achteraf heeft gemanipuleerd en aangepast. Maar misschien is dat wel een thought crime.

Hoe het ook zij, dat 1984 een meesterwerk is, daar zijn de meesten die het boek gelezen hebben, het wel over eens. Daarnaast, alleen al het aantal nieuwe woorden dat Orwell op deze wijze heeft toegevoegd aan de Engelse taal, laat zien dat de invloed van het boek tenminste op die manier groot is.

Ikzelf heb jaren gedacht dat de dystopische toekomst die Orwell schetste veel te onrealistisch was. Ik begin mij het laatste jaar echter wat meer zorgen te maken. Niet dat ik een grote angst heb voor welke Amerikaanse president of Nederlandse partijleider dan ook, veel zorgwekkender is dat de ostentatieve manipulatie van de (sociale) media door de samenleving wordt gezien als de normaalste zaak of zelfs helemaal niet wordt gezien. En hier komt de moeilijkheid, omdat de media vrij moeten zijn, kunnen we ook niet heel hard optreden tegen de manipulatie van nieuwsberichten. Men is tenslotte vrij om te publiceren wat men wil. Als we dit anders willen zien, dan zal er een instantie moeten komen die kan censureren en…. Jawel aanpassen of verbieden na publicatie. En daarmee is de cirkel van media manipulatie rond. En natuurlijk kunnen nu al sommige grootschalige en kwetsende leugens langs juridische weg worden gecorrigeerd, de grootste en meest wijdverbreide leugens kunnen echter nog steeds niet of moeilijk worden aangepakt.

Wat moeten we nu dan als kritische mediaconsument? Laten we beginnen met een breed aantal bronnen wanneer we media tot ons nemen. Zeker als het gaat om gratis media. Dat brengt me meteen bij een tweede punt, laten we vooral ook geld uitgeven aan onze nieuwsmedia zodat professionele journalisten en onderzoekers in ieder geval de grootste troep eruit wieden. Begrijp mij niet verkeerd, ook hier kan absoluut sprake zijn van vooroordelen en manipulatie maar de kans is doorgaans iets kleiner, en belangrijker, doorgaans weet u uit welke hoek de vooroordelen komen. Zo zal het niemand verbazen als de Telegraaf iets positiefs over rechtsere law and order partijen zegt of wanneer de Volkskrant de linksere partijen in het zonnetje zetten. Hier komt mijn eerste punt daan weer van pas. Tot slot, simpeler kan bijna niet, geloof niet alles wat u leest! Twijfel aan berichten die u vreemd in de oren klinken maar bedenk ook bij informatie die u logisch in de oren klinkt, dat het niet de waarheid hoeft te zijn.

Afsluitend ben ik het u eens wanneer u zegt dat u malreporting en malquoting nog iets enger vindt dan een individuele politicus die bewust valse of oneigenlijke informatie verspreidt. Maar het komt wel verdraaid dicht bij elkaar als een president of partijleider dit individu zijn. Als zij dit als persoon al doen en kennelijk goed vinden, is het maar een kleine stap naar Ingsocachtige media taferelen.

Dictator Erdogan

We zien het al zeker een jaar aankomen. Maar de afgelopen week begint het steeds duidelijker te worden. Erdogan wil de macht die hij nu heeft opgebouwd door gebruik te maken van de noodtoestand niet uit handen geven.

Het parlement heeft ingestemd met een verregaande grondwetswijziging. Door deze wijziging zal de president buitengewoon veel macht krijgen en daarnaast zal Erdogan tot 2029 in plaats van 2019 aan kunnen blijven. Voor de goede orde, conform de huidige constitutie moet de bevolking in een referendum deze wijzigingen nog wel goedkeuren. Het ziet er echter naar uit dat de bevolking in grote meerderheid voor het voorstel zal stemmen, ook niet heel gek zonder onafhankelijke media.

Is het nou wel zo’n groot probleem, een president met grote uitvoerende macht? In principe hoeft het natuurlijk helemaal niet erg te zijn, mits de rol van de volksvertegenwoordiging en de rechterlijke macht sterk is danwel blijft en die de mogelijkheid hebben elkaar en dus ook de president bij te sturen. Want een president die rechters aanstelt, wetten kan vetoën en decreten kan uitvaardigen, kennen we ook uit de VS.

Alleen is het daar altijd de volksvertegenwoordiging die rechters kan weigeren of een veto van de president kan overrulen. Daarnaast kan het supreme court zelfs een presidentieel decreet ongrondwettelijk verklaren. En als er niks meer werkt, is er altijd nog de pers die, hoewel zeker niet onpartijdig, zeer scherp en hard kan en zal zijn. Hetgeen in ultimo zelfs tot een impeachment kan leiden.

Het probleem in Turkije is dat alles in één hand zit. Alles is onderdeel, direct of indirect, van de AKP. Daarnaast zijn de onafhankelijke media volledig (mond)dood gemaakt. Hetgeen betekent dat alle informatie die mensen tot zich nemen uit kranten, radio en televisie door de overheid en dus de AKP en dus Erdogan beheerst worden.

Dat betekent dus dat het parlement, de media, de uitvoerende macht, de rechterlijke macht, de politie en het leger door een en dezelfde partij worden beheerst. Deze partij zal na de grondwetswijziging weer geleid kunnen worden door Erdogan zelf(hij is als president conform de grondwet officieel onafhankelijk) waarmee hij de facto en de jure leiding geeft aan het volledige land inclusief alle instellingen.

We zien dus dat Erdogan, na deze wijziging daadwerkelijk als een dictator kan regeren. Zijn woord zal, welhaast letterlijk, wet zijn. Dit brengt veel problemen met zich mee, niet alleen binnen Turkije zelf of onze Nederlandse samenleving, maar juist ook op het internationale toneel. Want de toenadering van Turkije tot Rusland en daarmee de mogelijke verwijdering van de NAVO. Gecombineerd met de geografische positie van Turkije ten opzichte van de vluchtelingen uit onder anderen Syrië. En dat dan weer afgezet tegen EU toetredingsonderhandelingen, laat redelijk helder zien hoe ondoorgrondelijk de diplomatieke situatie rond Turkije is en zal zijn.

We gaan met dictator Erdogan dus wederom een spannende en helaas verontrustende periode in.