Afgelopen week wist het Verenigd Koninkrijk weer eens bijzonder negatief in het nieuws te komen. Ditmaal ging het om de zogenaamde Turingbill. Een wet, vernoemd naar de beroemde Britse logicus, codekraker en computerpionier Alan Turing. Wij kennen hem vooral als een van de krakers van de enigmacode tijdens de tweede wereldoorlog en als naamgever van de Turingtest.
Naast al dit geweldige werk, en nog veel meer, was Turing echter ook homoseksueel. Nou moet u weten dat seksuele handelingen tussen twee mannen tot 1967 volledig verboden waren in het Verenigd Koninkrijk, daarna niet meer in Engeland en Wales maar wel in de rest van het Verenigd Koninkrijk, maar dat terzijde. Turing werd in 1952 veroordeeld voor homoseksuele handelingen, zijn straf was chemische castratie of de gevangenis, hij koos chemische castratie. Eerder in zijn leven was hij overigens al geweigerd bij verschillende instituten vanwege zijn seksuele geaardheid, ondanks dat hij wel gewoon een OBE had gekregen voor zijn werk in de oorlog. Pas in 2013 wordt hij postuum gepardonneerd, nadat het homohuwelijk legaal was geworden.
Dit is natuurlijk mooi en veel mannen, want seks tussen vrouwen is in het Verenigd Koninkrijk nooit verboden geweest, hoopten dat hun strafblad ook zou worden opgeschoond. Tot 2001 waren er namelijk nog zwaar discriminerende wetten in het Verenigd Koninkrijk. Zo mochten mannen tot 2001 geen seks hebben in een hotel of met meer dan 1 man tegelijk. Dankzij, jawel ik zweer het, de Europese conventie voor mensenrechten en het Europese hof voor de rechten van de mens, waar ze wél gewoon lid van zullen blijven, want dit hof valt onder de Raad van Europa, na de Brexit, moest het VK haar wetten wijzigen. Dit heeft er dan ook toe geleid dat er momenteel 50000 tot 75000 mannen zijn in het Verenigd Koninkrijk die een strafblad hebben vanwege anti homoseksuele wetten die nu zijn afgeschaft.
En daar komt de Turingbill in beeld. Het was enkele parlementariërs namelijk ook opgevallen dat er nog geen wet was om deze strafbladen op te schonen. John Nicolson van de Scottish national party besloot daarop zelf maar een wet in te dienen omdat de regering te lang op zich liet wachten. Het doel van zijn wet was om het strafblad van alle levende mensen op te schonen waar het ging om misdaden die nu uit het wetboek zijn geschrapt. Daarbij zou het dan expliciet gaan om vrijwillige relaties en niet om het schrappen van misdaden die nu nog steeds als zodanig worden gedefinieerd. Daarnaast zouden ook postuum strafbladen worden gewist. Een geweldige wet die veel mensen een steun in de rug zou geven, wie kan daar nou tegen zijn?
Nou, de regering dus. Die wil een andere wet, een waarbij de doden automatisch een pardon krijgen maar de levenden dit zelf moeten aanvragen. De onderbouwing is als volgt:” As well as honouring the dead (Mr Nicolson) seeks a pardon for the living. We have developed a way to do this without giving any perception that the pardon covers perpetrators of sex with a minor or non-consensual sex.”
En hier word ik dus gewoon heel verdrietig van. Iedereen lijkt het er dus over eens te zijn dat de strafbladen moeten worden gewist en wel zo snel mogelijk. Omdat de wetten waardoor die strafbladen zijn ontstaan gewoon schandalig waren. Maar de regering lijkt het dus een beter plan dat de mensen die onterecht zijn gestraft en soms zelfs hebben vastgezeten of chemisch zijn gecastreerd, nu nog maar wat extra werk moeten verzetten om dit onrecht recht te zetten.
En dat wekt bij mij braakneigingen op, iedere keer weer een drempel opwerpen want stel je voor, de PERCEPTIE zou weleens kunnen bestaan dat er misschien, ondanks dat de wet HEEL duidelijk is, bij iemand onterecht een straf gewist zou kunnen worden. Laat de overheid nu gewoon eens de bewijslast omdraaien. Alles wordt gewist tenzij er een, in het huidig recht gegronde reden is, dit alsnog niet te doen. Het werk dat daarvoor verricht moet worden, moet niet bij de slachtoffers terecht komen, dat lijkt mij typisch een werkje voor de samenleving/de overheid. De homofobie zit kennelijk nog dusdanig diep dat de angst voor potentiële foute perceptie groter is dan de wens het juiste doen.
Ik denk dat ik dit maar de, onofficiële, want de officiële wereld borstvoeding week was 1-7 augustus, week van de borstvoeding ga noemen. In de Verenigde Staten was er namelijk bijna iedere dag wel een item op tv over borstvoeding in het openbaar.
Dat land lijkt zo ongeveer 50/50 verdeeld te zijn zonder noemenswaardige tussengroep waar het aankomt op borstvoeding. De ene helft wil borsten het liefst bedekken met zoveel mogelijk stof en wegstoppen, de andere helft heeft het liefst dat vrouwen altijd en overal vrij en blij hun kinderen kunnen voeden. Deze meningen verdedigen ze aan beide zijdes dan ook nog eens met grote hartstocht. Voor meer informatie raad ik de Huffington post van harte aan. Van een ding kan je zeker zijn, als een vrouw borstvoeding geeft in het openbaar in de VS zal ze met mensen te maken krijgen die haar verfoeien maar aan de andere kant ook die haar prijzen. Beide reacties zijn gewoon te bezopen voor woorden. Borstvoeding is misschien wel het meest natuurlijke wat een vrouw kan doen en iets waar ik als man heel jaloers op ben. Je kind op die manier kunnen voeden, lijkt mij geweldig. En ja, voor de criticasters onder de lezers ik weet dat het niet altijd een feest is en ook niet altijd even goed lukt.
Na terugkomst uit Amerika, was er een kleine borstvoedingsrevival in Engeland. Hier gaf realityster Sam Faiers live op tv, tijdens een interview, borstvoeding. Haar zoontje had ineens honger gekregen. Ze twijfelde geen moment en legde hem aan de borst, wel bedekte zij de baby en haar borst met een doek. Dit deed zij overigens expliciet niet omdat het van de omroep moest maar omdat zij dat zelf prettiger vond. De presentatoren meldden nog even, om zichzelf in te dekken, dat zij niet om de doek gevraagd hadden en gingen gewoon verder met hun werk. Op twitter werden zij alle drie geprezen.
En dan, gisteren gebeurd, vandaag uitgebreid in het nieuws, Unnur Bra Konradsdottir, parlementslid in IJsland. Zij had een wetsvoorstel ingediend waar in principe alle vragen al door haar waren beantwoord. Maar plotseling was er toch nog een vraag die zij moest beantwoorden als indienster. Zoals gewoonlijk had zij haar dochter bij haar. Maar terwijl zij naar het spreekgestoelte wilde gaan, kreeg dochterlief honger en leek ze te gaan huilen. Dus gaf zij haar dochter, tijdens de beantwoording, de borst. Nou weten we al langer dat feminisme in IJsland groot is, maar dit is echt geweldig!
Begrijpt u me niet verkeerd, ik wil niet zeggen dat alle vrouwen overal in het openbaar borstvoeding moeten gaan geven. Als vrouwen het prettiger vinden dit binnenshuis te doen of met een doek die zorgt voor enige privacy, dan is dat vanzelfsprekend prima. Maar het moet de keuze zijn en blijven van de vrouw, zelfs als dat betekent dat we wellicht hier of daar een borst of tepel in het openbaar zien. Gelukkig hebben we in Nederland de rechten wat betreft borstvoeding en kolven vrij goed op orde, alhoewel lactatiekundige zorg natuurlijk gewoon in het basispakket thuis hoort, zelfs op het werk. Daarnaast hebben wein Nederland al enkele borstvoedingsvriendelijke gemeentes. Dit betekent concreet dat er per 50 pasgeborenen tenminste één voeden-kan-hier-sticker bij een etablissement hangt. Kennelijk hebben we dit nodig, ik zou liever een voeden-kan-overal-campagne, met wellicht een bijbehorend wetje dat dit expliciet mogelijk maakt, zien.
Enkele maanden geleden doolde ik door London en kwam ik bijgevoegd bordje tegen. Ik heb hier direct een foto van gemaakt met de belofte aan mijzelf dat ik een uitgebreid artikel zou schrijven over het Endell street military hospital. Na nadere studie, werd ik alleen maar enthousiaster want dit ziekenhuis is écht bijzonder.
Ons verhaal begint in 1914 met twee suffragettes Dr. Flora Murray en Dr. Louisa Garrett Anderson (1873-1943), niet te verwarren met haar moeder, en wegbereider voor vrouwelijke dokters in Engeland, Dr. Elizabeth Garrett Anderson (1836-1917). Beide vrouwen waren voorvechters van meer rechten voor vrouwen ook waren zij beide afgestudeerde dokters aan de London School of Medicine for Women (LSMW). Waar het de meesten ging om stemrecht hadden deze dames een grotere droom. Zij wilden de medische professie verder openbreken voor vrouwen. Zo was het in Groot-Brittannië in die dagen niet gewoon voor een vrouwelijke dokter om een man te behandelen.
Nadat een collega vrouwelijke arts door The War Office was afgewezen met de tekst: “My good lady, go home and sit still.” Besloten de dames naar de Franse ambassade in London te gaan, hier boden ze ook aan een militair hospitaal, maar nu in Frankrijk, te runnen. De Fransen accepteerden dit aanbod gretig. Op dat moment begonnen ze via hun suffragette netwerk met het inzamelen van geld en medische voorraden. Ook richtten zij het women’s hospital corps (WHC) op met als motto, geleend van de Women’s Social and Political Union (WSPU), waar zij beiden lid van waren: “Deeds not words”. In september 1914 kregen zij het hotel Claridge op de Champs Elysees in Parijs toegewezen als militair hospitaal. Het hospitaal werd nog wel gerund door een Fransman maar verder was al het medisch personeel vrouw, opgeleid aan LSMW.
Naast een unicum was het ook wel een beetje dubbel, vrouwelijke Franse artsen mochten namelijk nog steeds bijna niks doen met hun professie. Hetgeen des te vreemder was daar vrouwen in Frankrijk eerder naar de universiteit mochten om medicijnen te studeren dan in Engeland. Maar om onduidelijke redenen vond het Franse rodekruis het wel goed dat vrouwelijke artsen uit Engeland een hospitaal bemensten.
Het hospitaal, dat voornamelijk Franse en Engelse soldaten hielp, was direct een succes en na enkele maanden werd al gevraagd, door de Royal Army Medical Corps (RAMC) of ze ook het hospitaal in Wimereux, bij Boulogne, konden bemensen. Dit deden ze direct, in deze hoedanigheid vielen zij ook onder The British War Office en waren daarmee officieel leger chirurgen.
De vraag of ze hiermee de eerste vrouwelijke leger chirurgen waren, is een moeilijke. Want vijftig jaar voor hen was James Barry, geboren als Margaret Ann Bulkley, al arts. Maar aangezien hij zich sinds zijn jonge jeugd als man voordeed, is het moeilijk te stellen wie nou de eerste was. Temeer omdat we niet met zekerheid kunnen zeggen of James als man door het leven ging om werk te kunnen doen dat hij anders niet mocht doen of omdat hij voelde dat hij niet met het juiste geslacht ter wereld was gekomen. Zijn geslacht werd namelijk pas na zijn dood bekend gemaakt aan de buitenwereld, we zullen het dus nooit met zekerheid weten. Overigens was hij geen fijn heerschap, Florence Nightingale, die met hem werkte tijdens de Krimoorlog omschreef hem postuum als: “I never had such a blackguard rating in all my life – I who have had more than any woman – than from this Barry sitting on his horse, while I was crossing the Hospital Square with only my cap on in the sun. He kept me standing in the midst of quite a crowd of soldiers, Commissariat, servants, camp followers, etc., etc., every one of whom behaved like a gentleman during the scolding I received while he behaved like a brute . . . After he was dead, I was told that (Barry) was a woman . . . I should say that (Barry) was the most hardened creature I ever met.”
Maar terug naar Wimereux en Parijs. De dames bleven hier kei en keihard werken om aan te tonen dat vrouwen minstens zo goede dokters zijn als mannen. In februari 1915 veranderde de doctrine van de RAMC echter. Waar zij tot dan toe militairen voornamelijk in Frankrijk lieten behandelen, werd besloten onder de nieuwe directeur-generaal sir Alfred Keogh om soldaten bij voorkeur in Engeland te behandelen. Hierdoor was er minder medische hulp in Frankrijk nodig maar veel meer in Engeland zelf. Keogh was dusdanig onder de indruk van het WHC dat hij ze uitnodigde een ziekenhuis te openen met tenminste 500 bedden. Hij stelde hen een voormalig werkhuis, volgens de overlevering het werkhuis waar Oliver Twist op gebaseerd was, late gebruikt als asielzoekerscentrum voor continentale Europeanen, ja echt, ter beschikking. Dr Garrett Anderson werd directeur en de gehele staf bestond enkel en alleen uit vrouwen. Vanzelfsprekend werden de dokters waar zij in Frankrijk mee gewerkt had, meegenomen, daarnaast werden vrouwelijke dokters, verpleegsters maar bijvoorbeeld ook brancardiers aangetrokken.
Doordat ze onder directe protectie van Sir keogh stonden, kon het hospitaal openblijven. Het RAMC was namelijk als organisatie geen groot fan van dit hospitaal. En ze gingen ervanuit dat het ziekenhuis binnen enkele maanden zou sluiten door mismanagement. Sir Keogh was echter een scherp man en stuurde Dr. Murray en Dr. Garrett Anderson naar het RAMC-college in Millbank, hier leerden zij hoe volgens het boekje een militair hospitaal diende te worden geleid. Op deze wijze kon het RAMC niet anders dan ze gedogen.
Niet in de laatste plaats omdat het hospitaal een perfect locatie had. Het lag namelijk exact tussen de verschillende grote treinstations, deze werden gebruikt om militairen per trein in zogenoemde ambulancekonvooien de stad in te brengen. Door de goede locatie kregen zij dagelijks 30-50 gewonden binnen die veelal direct moesten worden geopereerd.
Omdat het hospitaal niet helemaal onder het leger viel, de dokters hadden bijvoorbeeld geen echte rangen omdat ze geen mannen mochten commanderen, konden er experimenten worden gedaan die elders niet zomaar konden. Zo werd een zalf ontwikkelt die ervoor zorgde dat verband minder vaak hoefde te worden vervangen, onder andere hierover publiceerden zij zelfs. Hiermee werden de dokters van Endell street, in samenwerking met de organisatie Scottish women’s hospitals de eerste vrouwelijke dokters die onderzoek gepubliceerd kregen in The Lancet, een nog steeds bestaand hoog aangeschreven wetenschappelijk medisch periodiek. Nog belangrijker, de zalf werd naar alle Engelse veldhospitalen verscheept en heeft vele duizenden levens gered.
Ook hadden ze meer persoonlijke aandacht aan de vaak zwaargewonde en aan posttraumatische stressstoornis leidende manschappen. Iets wat door patiënten en bezoekers bijzonder werd gewaardeerd. Of zoals Dr. Louisa Garrett Anderson haar moeder Dr. Elizabeth schreef: “I like still more the opportunity of being a little good to these bruised men. Their minds are full of horrors and it is a help to them to come into a soothing atmosphere with decent food and soft beds and our gentle merry young orderly girls who feed them with cigarettes and write to their mothers and read to them.… We are going to have Scotch songs tomorrow instead of hymns and I fear even a gramophone may appear for a short time. All the men are shocked by what they have been through—and normal comforts and little pleasures are a help to them and make them sleep and forget a little.”
Ook in de krant liet zij zich niet onbetuigd, zie bijgevoegd artikel uit de Daily telegraph van dinsdag 18 mei 1915. Hierin stelt zij dat vrouwen ideale artsen zijn omdat de gewonde soldaten eigenlijk hetzelfde zijn als grote baby’s. Als je weet welk speelgoed ze leuk vinden, wat ze lekker vinden bij de thee en waarom ze bang zijn voor een operatie, ben je een heel eind op weg naar het besturen van een militair hospitaal.
Al met al zijn er in de vier jaar dat het ziekenhuis operationeel duizenden acteurs en entertainers in het ziekenhuis langs geweest, ook werden er in die jaren 511 activiteiten georganiseerd, variërend van sportdagen met kruipwedstrijden voor mensen met beperkingen tot boks demonstraties en naailessen. Vooral het werk met naald en draad was iets waar vele soldaten bijzonder goed in werden. Dusdanig goed zelfs dat hun handwerk regelmatig werd verkocht op opendagen waar dames uit de highsociety en zelfs royals aanwezig waren.
In 1917 kreeg het ziekenhuis een kleine vrouwenvleugel. In de twee jaar dat deze vleugel open was, zijn naast 24000 mannen ook nog eens 2000 vrouwen geholpen. Deze vrouwen zaten bij de Queen Mary’s army auxiliary forces en andere vrouwelijke eenheden. In januari 1917 bezocht Koningin Alexandra, bij ons beter bekend als Alexandra van Denemarken, dochter van de Deense koning, vrouw van Edward VII, het ziekenhuis. Niet veel later kregen zowel Murray als Garrett Anderson een C.B.E, een hoge Brits onderscheiding.
L0026139 The Times History and Encyclopaedia of the w Credit: Wellcome Library, London. Wellcome Images images@wellcome.ac.ukhttp://wellcomeimages.org Women’s Work (III): War Service. Miss Flora Murray (left) and Dr. Louise Garrett Anderson (right) leaving Buckingham Palace after receiving decorations. Photograph The Times History and Encyclopaedia of the War. Published: November 12 1918 Copyrighted work available under Creative Commons Attribution only licence CC BY 4.0 http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
In al die jaren hadden zij nooit hun feministische vlaggen gevlogen of campagnes gevoerd binnen het ziekenhuis. Ze wilden gewoon een heel goed ziekenhuis zijn. In 1918 werd er echter eenmalig een uitzondering gemaakt. In dat jaar kregen de eerste vrouwen stemrecht ze moesten dan wel 30 jaar of ouder zijn en zij of hun man moesten een bepaalde hoeveelheid eigendom hebben. Dit is goed te vergelijken met het Nederlandse censuskiesrecht. Alleen werd er bij censuskiesrecht gekeken naar een minimale hoeveelheid vermogensbelasting die iemand moest betalen. Nadat de representation of people act op 6 februari werd aanvaard, hing boven Endell street hospital de zwarte vlag van de WSPU.
In 1919 sloot het ziekenhuis, de oorlog was tenslotte afgelopen en Endell street was een militair hospitaal. Murray en Anderson Garrett gingen hierna beide weer aan de slag in een kinderziekenhuis, een positie die vrouwelijke artsen wel mochten bekleden. Ondanks de oorlog en de posities die de vrouwelijke artsen hadden bekleed, was er niet veel veranderd in de opstelling van de medische wereld ten opzichte van vrouwen.
In 1923 stierf Murray op 54-jarige leeftijd, Garrett Anderson overleefde haar nog twintig jaar. Zij bleef tot aan haar dood in 1943 wonen in het huis waar zij samen woonden in Penn. Uiteindelijk delen zij dicht bij dit huis hun graf, op hun steen staat: “We have been gloriously happy”
Dit is gewoon té mooi om waar te zijn. Boris Johnson wint eerst “The Spectator’s president Erdogan offensive poetry competition” en wordt vervolgens minister van buitenlandse zaken. En om het helemaal af te toppen is zijn eerste officiële buitenlandse bezoek ook nog eens aan Turkije.
Ik hoop van harte dat hij de man is die hij zegt te zijn en dat hij zijn gedicht bij de eerste kennismaking met Erdogan reciteert. Dan neem ik al mijn slechte gedachtes en woorden over hem acuut terug en zal ik hem en zijn beleid voortaan vanuit een positieve grondhouding bejegenen.
Aan de andere kant hoop ik dat Erdogan de eikel is die hij lijkt te zijn en dat hij Johnson na zijn landing op Turkse bodem direct laat arresteren. Om hem vervolgens voor de rechter te dagen en net als Can Dündar, een journalist, te veroordelen tot 9000 euro, en ohja er loopt ook nog een ander proces tegen hem waar hij levenslang kan krijgen.
Of Kemal Kilicdaroglu, oppositieleider van de CHP, die 50000 lira, ongeveer 15-16 duizend euro, boete opgelegd kreeg voor het gebruiken van de feitelijk correcte betiteling “wannabe-dictator” toen hij geitenneuker Erdogan beschreef.
U begrijpt, ik kijk erg uit naar de komende jaren want Johnson zal hopeloos de fout in gaan en links en rechts stapels mensen tot op het bot beledigen.
Dat ging ineens wel heel snel vandaag. Zouden we eerst een verkiezing krijgen tussen May en Leadsom met een uitslag in september, trekt Leadsom zich alsnog terug. Nou zat dat er gezien haar ontzettend domme uitspraken in een interview met The Times ook wel in: “I see myself as one, an optimist, and two, a member of a huge family, and that’s important to me. My kids are a huge part of my life.” Om te vervolgen met: “Genuinely I feel that being a mum means you have a real stake in the future of our country, a tangible stake.” Dit als contrast met mevrouw May die tegen haar wil kinderloos is. Zulke opmerkingen zijn op zijn minst onhandig en wellicht gewoon schofferend, afhankelijk van hoe ze het bedoelde.
Mevrouw May wordt door de media omschreven als ijskoningin en bijzonder streng en strikt. Stiekem hoop ik op een leider van het kaliber Thatcher of Reagan. Ik denk dat de kans erin zit. Ze is al zes jaar minister van binnenlandse zaken en heeft in die zes jaar de politie zelfs hervormd. Dat overigens zonder noemenswaardige problemen. Nou is onderhandelen over de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de EU wel iets anders maar toch, ik denk dat dit interessant gaat worden. Het eerste waar ik benieuwd naar ben, is of May een cabinet reshuffle gaat doen en zo ja wanneer. Voor of na het vaststellen van de onderhandelingsdoelen.
Ondertussen roepen alle andere partijen om nieuwe verkiezingen maar dat gaat niet gebeuren en waarom zouden de Conservatives ook? Geen enkele noodzaak toe, ze hebben toch een meerderheid.
Bij Labour borrelt het ondertussen niet meer maar is er openlijk een opstand gaande tegen Corbyn. Iets wat er al in zat vanaf het moment dat hij werd verkozen. Hij is nou eenmaal niet de charismatische leider die ze op links nodig hebben op dit moment. Hij is een briljant denker maar zit veel te veel op de linksbuiten positie en te dicht tegen de vakbonden aan. Wel weet hij zich gesteund door een grote meerderheid van de labour leden. Mevrouw Eagle, zal het tegen hem op gaan nemen. Zij is meer centrumlinks en zal daar ook veel steun halen. Daarnaast wordt zij door de partijtop gesteund iets wat bij de leden niet per se goed valt. De vraag is wat er nou gaat gebeuren als de leden zich wederom achter Corbyn scharen. Blijven de parlementsleden dan binnen Labour? Gaan ze naar Libdem? Of gaan ze in een aparte partij verder? Veel vragen zonder antwoorden op dit moment.
Het worden weer interessante en spannende weken, ongetwijfeld weer vol met verrassingen. Never a dull moment!
Jan van Run 