Je suis(-/ )moe

Vandaag een stukje dat ik in juni schreef na de aanslag in Istanbul. De enige wijzigingen zijn dat ik Istanbul heb vervangen door Berlijn en deze twee zinnen heb toegevoegd.

Nee, niet weer een aanslag! Jawel, het is weer zover, ditmaal in Berlijn. Een verschrikkelijke en wederom zeer bloedige aanslag. Hier treft u een lijst aan met het werkelijk idiote aantal aanslagen wereldwijd van alleen al dit jaar: https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_terrorist_incidents,_January%E2%80%93June_2016

Dit is een lijst waar, vrijwel, alle aanslagen opstaan en waar ongetwijfeld over gediscussieerd kan worden, of iets wel of niet een terroristische aanslag is, of “gewoon” een oorlogsdaad. Voordeel aan deze lijst is dat ook de aanslagen buiten de westerse wereld er in staan. Het aantal is voor mij echt te bizar en haast niet te begrijpen. En dit gevoel kom ik meer en meer tegen.

We zullen vandaag de je suis-hashtags wel weer gaan tegenkomen en ik denk dat het ook goed is om onze gevoelens op een manier te uiten. En deze hashtags zijn een makkelijke en prettige manier voor veel mensen om hun emoties in acties om te zetten. Ook zorgt het voor een prettig groepsgevoel, wij met z’n allen in vrijheid, tegen hullie in onvrijheid. Er zit ook een andere kant aan, naast de je suis-moeheid die ondertussen opkomt, merk je ook dat er aanslagen zijn gepleegd waar geen hashtag voor was.

Rond de aanslag in Orlando verschenen verwijtende artikelen geadresseerd aan mensen die hun profielfoto bij iedere aanslag hadden aangepast of berichten met je suis-hashtags hadden geplaatst en nu niks aan hadden gepast of hadden geplaatst. Daarvoor had je die discussie ook op kleinere schaal bij aanslagen in Irak en Nigeria. Laat ik helder zijn, ik plaats deze hashtags niet. Vooral om alle slachtoffers op dezelfde manier te kunnen eren. Want ik weet ook zeker dat ik een aanslag zal missen en dat zou ik vervelend vinden. Daarnaast zou ik het helemaal vervelend vinden als daaruit een beeld zou ontstaan dat ik het niet zou doen omdat ik een aanslag nier erg zou vinden.

Moeten we gewoon op houden met de hashtags? Nee, met het grote aantal aanslagen van dit moment komt er vanzelf weer een nieuwe hashtag en dan begint de vermoeidheidscyclus weer opnieuw. Het enige waar we op kunnen hopen is dat het terrorisme wat zal afnemen waardoor deze hashtags niet meer binnen anderhalf jaar al versleten zijn.

een verkiezing en een poppenkast

een verkiezing en een poppenkast

Vandaag zijn de verkiezingen voor het parlement, de Doema, in Rusland. Daarnaast worden er in Rusland tegelijkertijd verkiezingen gehouden in 39 regio’s. Gelukkig worden er ook democratische verkiezingen gehouden vandaag, in Berlijn.

We gaan het eerst hebben over de poppenkast in Rusland en dan vooral over de 450 leden van de Doema die vandaag verkozen gaan worden. Op dit moment heeft de partij van Poetin, Verenigd Rusland 238 zetels in handen. Dat is een behoorlijk stevige meerderheid. De meerderheid is echter nog veel en veel groter dan u nu denkt. Want alle andere partijen steunen de regering ook. Ok ok niet helemaal allemaal er is ook een oppositie en die bezet welgeteld één zetel. Dus van de 450 zetels steunen 449 de huidige regering en daarmee ook alle wetgeving die de vrijheid van meningsuiting, vergadering en pers niet alleen beknot hebben maar ook de facto afgeschaft hebben.

Mede hierdoor is het vrijwel onmogelijk om als oppositiepartij ook maar enige tractie te krijgen. Daarnaast is de oppositie zo’n ongelofelijke puinhoop en op geen enkele manier genegen tot samenwerking te komen, dat we ons wel mogen afvragen of dat allemaal heel slim is. Daarnaast beheerst Poetin de volledige media die opvallend veel schandalen met betrekking tot de oppositie, al dan niet op feiten gebaseerd, publiceren zo net voor de verkiezingen.

Ik moet er wel eerlijk bijzeggen dat Poetin en zijn partij in Rusland hele grote steun genieten. Natuurlijk heeft dat te maken met wat ik hierboven reeds schreef maar ook met het feit dat zijn partij gewoon heel erg populair is en als ontzettend Russisch wordt gezien. De OVSE is in ieder geval met een grote verkiezingsobservatiemissie aanwezig. Maar ik maak me geen enkele illusie over de democratische waarde van deze verkiezingen. Kortheidshalve slaan we hier de verkiezingen op de illegaal bezette Krim maar even over.

De échte verkiezingen van vandaag, zijn die in Berlijn. Waarom die zo interessant zijn? Omdat de huidige coalitie van SPD, sociaaldemocraten, en CDU, Christendemocraten, die nu net meer dan 50% hebben, zeker de meerderheid zal verliezen. Mede door de opkomst, peilingen zeggen 10-15%, van AFD, een behoorlijk populistische partij met xenofobe trekjes waar geen van de andere partijen mee wil samenwerken. De piratenpartij zal het ditmaal waarschijnlijk niet gaan halen, de liberalen van de FDP daarentegen zullen waarschijnlijk weer boven de 5% kiesdrempel uit gaan komen. Dan zijn er, vooral in het oosten van de stad nog Die Linke, socialisten en de Grüne. Voor een meerderheid zullen altijd tenminste drie partijen nodig gaan zijn. Berlijn zou volledig over links kunnen gaan met SPD, Linke en Grüne. Zelf hoop ik op de klassiek Duitse coalitie met SPD, CDU en FDP.

Wat ik echter vooral bijzonder vind, is dat er een reële kans is dat bijna 10% van de op partijen uitgebrachte stemmen niet direct zullen leiden tot het verkiezen van de partijen waarop gestemd is. Dit heeft te maken met de kiesdrempel van 5%. Dat is voor mij ook de reden dat ik toch wel problemen heb met het concept kiesdrempel. Want op zich is het best prettig om met relatief weinig partijen tot een coalitie te kunnen komen, het maakt het overzichtelijker. Maar als dit betekent dat 10% van de uitgebrachte stemmen daardoor gewoon verloren gaan, dan kan ik dat niet accepteren. Dan heb ik nog liever een districtenstelsel met een first past the post systeem, waarbij 49,9% van de stemmen verloren kan gaan. Dan is er tenminste nog sprake van een lokale vertegenwoordiging, ook al is het dan wellicht door een andere partij dan de jouwe.

Al met al, twee interessante verkiezingen, die in Rusland vooral vanwege het OVSE rapport dat zal volgen, hier als voorproefje het rapport uit 2011. Die in Berlijn om te kijken hoe AFD het zal gaan doen en wat dat betekent voor de coalitiemogelijkheden. Ook met het oog op de Bundestagverkiezingen van volgend jaar.

 

Duitsland en de vrijheid van vergadering

Een kleine kop met grote betekenis. Afgelopen zondag was er een demonstratie in Keulen door aanhangers, veelal woonachtig in Duitsland, van de Turkse president Erdogan en zijn regering. Volgens de organisatie en de politie waren er uiteindelijk zo’n 20-40000 mensen aanwezig.

Op zich vind ik dit type bijeenkomsten wat vreemd, je woont tenslotte in Duitsland en kunt gewoon naar Turkije dus er is niet echt een reden om buiten Turkije een bijeenkomst te organiseren voor de regering van Turkije. Aan de andere kant, er is vrijheid van vergadering en van meningsuiting, dus ook al snap ik het niet, demonstreer er vooral lustig op los.

Het probleem bij deze demonstratie ontstond toen de organisatoren sprekers uit Turkije via een live verbinding wilden laten speechen. De politie zag hierin een veiligheidsrisico en werd daarin gesteund door de rechter en uiteindelijk zelfs door het hooggerechtshof. Bijgaand de uitspraak: http://www.bundesverfassungsgericht.de/SharedDocs/Entscheidungen/DE/2016/07/qk20160730_1bvq002916.html

De eerste reden in het vonnis is heel duidelijk en terecht, de organisatoren hebben niet op correcte wijze een volmacht gegeven, waardoor de zaak niet aanhangig kan worden gemaakt. Daarnaast wordt de zaak afgewezen omdat er geen kans op succes bestaat en het niet waarschijnlijk is dat de grondrechten van de organisatie in het geding komen.

En net dat laatste deel van de uitspraak vind ik een bijzondere. Ik denk namelijk dat er weldegelijk sprake is van bijzonder fundamentele rechten die hier geschonden worden. De afweging tussen veiligheid en fundamentele rechten, is een lastige maar zou in geval van enige twijfel altijd moeten uitvallen in het voordeel van degene wiens grondrechten geschonden zouden kunnen worden. En bij deze bijeenkomst kan ik mij niet indenken dat een live verbinding met onder andere Erdogan als spreker, zou leiden tot meer onveiligheid dan de demonstratie nu deed. De minister van sport sprak uiteindelijk in levenden lijve bij de bijeenkomst. Dus de Turkse regering was er gewoon bij aanwezig. Ook de tegenstanders lieten gewoon van zich horen en u heeft het vast ook gehoord/gezien, er is niks gebeurd. Had de live verbinding iets uitgemaakt? We zullen het nooit weten.

Wat ik moeilijk uit te leggen vind, is het volgende. Erdogan is de democratisch gekozen president van een land waar Duitsland vriendschappelijke banden mee onderhoudt. De sprekers zouden volksvertegenwoordigers en bestuurders zijn uit het land. En dit wordt verboden vanwege veiligheidsredenen. Tegelijkertijd worden demonstraties van Pegida, AfD, PKK, krakers etc. waar daadwerkelijk, zwaar, geweld bij wordt gebruikt, doorgaans gewoon toegestaan. Daarnaast veroordelen we in het westen allemaal de acties die Turkije tegen de mensenrechten ontvouwt. Ik heb altijd geleerd:”Practice what you preach”

Het gaat mij bij demonstraties niet om de meningen die verkondigd worden, ik vind principieel dat deze altijd moeten kunnen worden verkondigd. Ik ben eerlijk gezegd angstiger voor organisaties die hun meningen niet openbaren. Want hoe abject ook, ik kan mij tegen de hiervoor genoemde groepen, alsook Erdogan, en hun meningen, weren.

Er moet natuurlijk wel altijd een veiligheidsscan gemaakt worden, ook moeten er genoeg agenten voorhanden zijn. Ik zou me dan ook in een uiterst geval in kunnen denken dat een demonstratie op een andere dag of locatie gehouden moet worden zodat de veiligheid kan worden gegarandeerd. Maar een demonstratie of sprekers op een demonstratie niet toestaan vanwege de veiligheid vind ik problematisch.

En ja dat betekent ook dat ik vind dat holocaustontkenners en haatimams hun verhaal moeten kunnen houden. Ook al ben ik het tot in het diepst van mijn ziel met hen oneens. Zij hebben een mening en die mag wat mij betreft worden verkondigd. Het is vervolgens aan de rest van de samenleving om duidelijk te maken wat voor onzin deze individuen uitkramen.

Ik vind het heel eng dat Duitsland, en de rest van het westen, steeds vaker demonstraties lijken te verbieden. Op het moment dat we ons gaan verschuilen achter veiligheidsmaatregelen, kunnen we, net als in Turkije journalisten gaan oppakken die opruiende stukken schrijven of nog erger, media sluiten.

De vrijheden van meningsuiting, gedachte en vergadering kunnen enkel bestaan indien zij absoluut zijn. Op het moment dat zij ook enigszins worden beperkt, gaan mensen wikken en wegen over wat zij wel of niet kunnen of mogen zeggen en is de vrijheid de facto al ingeperkt.