Veganisme, vaccinatie. Hoe ver gaat de vrijheid van ouders?

In Italië heeft de centrumrechts partij Forza Italia een wetsvoorstel ingediend waarbij het ouders verboden wordt om hun kinderen tot 16 jaar enkel veganistisch te laten eten. De reden is dat er enkele kinderen in Italië zijn geweest die door een structureel en ongebalanceerd veganistisch menu groeistoornissen hebben opgelopen. Mochten ouders hun kinderen alsnog veganistisch opvoeden dan kunnen zij, na aanname van de wet, tot 7 jaar gevangenisstraf krijgen. Bij kinderen onder de drie jaar, komt daar nog een jaar straf bij.

Nou ben ik het doorgaans met Forza Italia niet heel erg eens maar het punt dat ze hier aanroeren is voor mij in het liberalisme een van de moeilijkste of in ieder geval emotioneel zwaarste punten. Het gaat hier om keuzes die ouders maken voor hun minderjarige kinderen. Op zich natuurlijk de normaalste zaak van de wereld en we gaan er doorgaans ook van uit dat ouders het beste met hun kroost voor hebben. We hebben echter ook wetten en regels opgesteld waarin staat vastgelegd wat ouders wel en niet met hun kinderen mogen doen. Zo is je kind vermoorden, mishandelen of verwaarlozen bijvoorbeeld niet toegestaan. De rechter kan vaders en moeders in extreme gevallen zelf uit de ouderlijke macht ontheffen of ontzetten.

Daarnaast hebben sommige ouders nou eenmaal een, vanuit het collectief gezien, verknipte kijk op de wereld. Ik denk hierbij aan ouders die hun kinderen zichzelf laten opblazen voor een hoger doel. Maar ook ouders die hun kinderen dingen onthouden of doen ondergaan omdat zij, tegen alle feiten of gangbare opinie in, denken dat het beter is iets wel of niet te doen en hiermee de gezondheid van hun kind in direct gevaar brengen. En daar komt de vaccinatie discussie om de hoek kijken. Er zit echter een cruciaal verschil tussen beide discussies. Bij vaccinatie komt daar namelijk de groeps- of kudde immuniteit bij. Daarmee gaat het dus om meer dan enkel het individu maar ook over het algemeen belang, een term waar ik als liberaal meestal uitslag van krijg want bepaal maar eens wat dat algemeen belang dan precies is. Volksgezondheid vind ik echter een almeen belang waar ik wel achter kan staan.

De Italiaanse kwestie vind ik, na afpellen, een relatief eenvoudige. Enerzijds is het goed om de gezondheid van kinderen te beschermen tegen domheid of principes van de ouders, anderzijds, hoever moet dat gaan? Er zijn, ook in Europa, flink wat gezinnen, niet allen in de VS, die dagelijks ongezond fastfood eten. Minstens zo slecht als een ongebalanceerd veganistisch dieet. In beide gevallen geldt, zodra de gezondheid van een kind in het geding is, moet er direct worden ingegrepen, het kind is per slot van rekening een individu dat volledig afhankelijk is van een of twee andere individuen, de ouder(s) of voogd(en). Als die falen, moet er worden ingegrepen. De enige controleerbare entiteit die we daarvoor hebben, is de overheid, dus in geval van ouderlijk falen, is helder wat er moet gebeuren en door wie. Maar een bepaald dieet of een bepaalde opvoeding an sich is natuurlijk niet per se fout. Er zijn genoeg kinderen die veganistisch worden opgevoed die wel gewoon alle voedingsstoffen krijgen. Er zijn zelfs, naar ik begrijp, vrij veel veganistische ouders die ervoor kiezen hun kinderen een of enkele malen per week dierlijke producten te geven zodat zij gezond blijven maar ook zodat ze vlees niet gaan zien als verboden vrucht.

Betekent dit dat we dan maar moeten wachten tot een kind er slecht aan toe is? Nee, maar enkele voorbeelden mogen er natuurlijk nooit voor zorgen dat ouders worden beperkt in de manier waarop zij hun kinderen opvoeden. Zeker aangezien het met voedingssupplementen geen enkel probleem is om kinderen gezond en gebalanceerd veganistisch op te voeden. Ik denk dan ook dat het wetsvoorstel veel en veel te ver gaat en een te grote inbreuk maakt op de vrijheid van ouders om hun kinderen op te voeden. Daar komt nog bij, hoe gaan de Italianen dit controleren? Gaan ze bij iedereen thuis in de keuken kijken? Of wachten ze tot kinderen in het systeem, kinderopvang, school, consultatiebureau of andere zorg, komen? Als dat laatste het geval is, verandert er dus niks in het moment van signaleren. En ik neem aan dat er al straffen mogelijk zijn voor het verwaarlozen en slecht voeden van kinderen. Dat moet voldoende zijn.

Hoe zit dat dan met vaccinatie? Hier zit ik anders in. Want wat de reden voor de weigering van de ouders ook is, door die weigering schaden zij niet alleen de gezondheid van hun kind, ze verzwakken ook de kracht van de groepsimmuniteit. Hierdoor kunnen zij er zelfs voor zorgen dat mensen die wel ingeënt zijn alsnog ziek worden en mogelijk zelfs overlijden. Een bekende recente uitbraak is de uitbraak van mazelen in de biblebelt in 2013. Maar ook de polio uitbraak in 1992 in en rond Streefkerk, 71 zieken met twee doden. Deze beide voorbeelden kwamen puur en alleen voort uit mensen die, om religieuze redenen, weigerden hun kinderen in te laten enten. Zij lopen een aanzienlijk hoger risico omdat zij met vele weigeraars bij elkaar wonen, hierdoor is er amper tot geen sprake van groepsimmuniteit.

Het is dus ook niet zo dat nu veel van deze besmettelijke ziektes uit ons dagelijkse wereldbeeld lijken te zijn verdwenen, dat ze ook echt helemaal weg zijn. Juist om de groepsimmuniteit op peil te houden, moeten deze vaccinaties niet alleen aangeboden worden door de overheid maar wat mij betreft verplicht gesteld worden. Dit betekent voor mij ook dat, naast de gezondheidsbezwaren, zelfs religieuze bezwaren, vaak in onze samenleving gezien als meer legitieme bezwaren dan non-religieuze bezwaren, in dezen niet relevant zijn. Ik ga daarin, in ultimo, zelfs zo ver in dat kinderen wat mij betreft door politie uit huis gehaald moeten worden om gevaccineerd te worden. Ik ben mij overigens volkomen bewust van hoe zwaar dat middel is en van de geestelijke schade die op deze wijze handelen kan veroorzaken.

Betekent dit dan dat mensen die tegen vaccinatie zijn hun mond maar moeten houden? Nee, natuurlijk niet, hun vrijheid van meningsuiting verandert niet. Alleen hun vrijheid om deze keuze voor hun kinderen te maken, vervalt. Dus ze moeten vooral blijven zoeken naar mogelijke bijwerkingen of (ernstige) ziektes waarvan zij vermoeden dat ze veroorzaakt worden door vaccins en we moeten met zijn allen ook open blijven staan voor deze onderzoeken. Ook dat hoort bij de verantwoordelijkheid die we gezamenlijk dragen. Het kan tenslotte nooit zo zijn dat we legitieme zorgen wegwuiven enkel en alleen omdat we ergens zuiver dogmatisch in geloven. Maar laten we ophouden met het volgen van internethypes en alles maar klakkeloos voor waar aannemen als het op Facebook verschijnt, en ja dat geldt ten principale ook voor dit artikel.

U ziet; vrijheden, zeker die van ouders en hun minderjarige kinderen zijn nog niet zo simpel. Het kan zelfs zo ver gaan dat vrijheden beschermd moeten worden door grote onvrijheid. Dit zijn en blijven echter helse afwegingen.

 

Advertenties

Veiligheidsspelden, voor baby’s en atleten

De olympische spelen naderen hun einde, hetgeen betekent dat er erg veel atletiek op tv langskomt. U mag dat mooi, leuk, saai of suf vinden, allemaal goed. Ik geniet ervan, ik erger mij echter een klein beetje bij ieder onderdeel dat ik kijk. En dat heeft te maken met de bijzonder ouderwetse manier van herkenbaar maken van de atleten. Bij de meeste atletiekwedstrijden zien we dat er een papiertje met een nummer, naam en land, om de atleet herkenbaar te maken voor de wedstrijdleiding en het publiek, op de voor- of achterkant van het shirt wordt vastgezet met veiligheidsspelden, sommigen gebruiken magneten. Daarnaast zien we dat bij de spelen er zowel op de borst als op de rug een papiertje zit. Tot slot zit er bij de kortere loopnummers nog een sticker op het been of de broek die het baannummer aangeeft.

Waarom vind ik dat niks, dat is toch handig? vraagt u nu. Heel simpel, ik heb het open water zwemmen gekeken, ik heb BMX gezien. Twee ontzettend leuke sporten en weer eens wat anders. Maar wat daarnaast interessant was, was dat bij de een tijdelijke tatoeages op de huid, ook van de hand voor het aantikken, zaten met het wedstrijdnummer, en bij de ander de atleten shirts droegen met daarin geweven of op gedrukt hun land, hun naam en hun nummer. En voor u nu tegenwerpt, die shirts zijn van een ander materiaal gemaakt, dat klopt, maar als we er in grote letters Jamaica op kunnen laten drukken, kan een naam en nummer natuurlijk ook.

En toen begon ik mij toch echt af te vragen waarom we dit, zeker in de internationale atletiek, nog niet zien. BMX en open water zwemmen zijn nou niet bij uitstek sporten waar heel veel deelnemers miljonair zijn. Ook liggen de grote sponsors er niet voor het oprapen dus een financiële afweging kan het bijna niet zijn. Daar komt bij, bij uw favoriete voetbalclub kunt u doorgaans uw naam en gekozen nummer laten drukken in goede kwaliteit voor ongeveer 20 euro extra, echt duur is dat dus ook weer niet.

Waarom ik dit een goed idee vind? Ten eerste omdat het er gewoon veel beter uit ziet. Het zorgt voor een professionelere uitstraling. Daarnaast is alles aan atleten tegenwoordig gestroomlijnd, ze gaan zelfs de windtunnel in. En dan wappert er bij een wedstrijd ineens een a4tje op hun borst. Het wil er bij mij niet in dat dat de atleet aerodynamischer maakt. Ook zou deze maatregel bijdragen aan een grotere duurzaamheid, niet meer bij iedere wedstrijd een nieuw papiertje dat weer wordt weggegooid.

De IAAF heeft al een uitgebreide registratie van alle internationaal opererende atleten dus het toewijzen van permanente nummers kan het probleem ook niet zijn. Dan het kostenaspect, ik begrijp dat het voor atleten die voor de eerste paar keer meedoen een dure grap kan zijn om een hele outfit te laten personaliseren, maar voor deze groep kan nog altijd begonnen worden met…. Jawel, de ouderwetse nummers en namen op papier. 

Over de baan nummers heb ik ook nagedacht, dit blijft lastig want een soort aanvoerdersbanden om de arm met het baan nummer is niet ideaal ditzelfde geldt voor het, met verwijderbare marker, op het been schrijven van het baannummer. Dus ik denk dat we hier wellicht nog even aan vast zitten.

Kort samengevat, lieve KNAU en IAAF, ik weet dat hier al jaren over gedacht en gepraat wordt. Maar kom nou toch tot een besluit. Want het begint nu pijnlijk te worden deze knulligheid op het hoogste niveau. Laten we veiligheidsspelden vanaf nu vooral gebruiken voor katoenen luiers.

 

 

Daar gaan we weer

Ik hou het kort, om bovenstaande krantenkop te begrijpen, hoeft u enkel te weten dat Michael Phelps is geboren met een slurfje tussen zijn benen en Katie Ledecky niet. Zij zwemt een wereldrecord en haalt daarmee olympisch goud, Phelps haalt een gedeelde zilveren plak, voor zijn doen niet echt bijzonder en toch krijgt Phelps de kop…. Voor de goede orde, ik heb de naam van de journalist verwijderd, dit is omdat hij de kop van het stuk niet bepaalt, dat doet de redactie.

Na eerdere voorbeelden, hakte deze er wel weer even in. In de Nederlandse media heb ik echter nog niet veel wereldschokkends gezien of gehoord, laten we dat zo houden. Nou moet ik ook zeggen dat de vrouwen, al heel wat spelen op een rij, zie onderstaande tabel, voor heel veel medailles hebben gezorgd, wellicht dat dat helpt?

Het enige dat wel opvalt is dat de termen meisjes en meiden veel worden gebruikt, zeker bij het aanduiden van teamspeelsters. Aan de andere kant van het spectrum zien we daar de term jongens ook regelmatig terug, alhoewel we de term jongetjes, toch de mannelijke variant van meisjes, weer niet horen. Ik zou hier echter eerst graag een kwantitatieve studie van zien.

Maar helder is wel, wat moeten wij allemaal ontzettend trots zijn op onze sporters en in het bijzonder op onze atletes, zeker als we ons beseffen wat er nog in het vat zit de komende dagen.

Polen, vernietigingskampen en vrijheid

Vandaag een groot item op de NOS, Polen wil het gebruik van de woorden “Poolse vernietigingskampen” en soortgelijke uitdrukkingen strafbaar gaan stellen. In eerste instantie dacht ik dat ik in “Back to the future” terecht was gekomen want deze berichten had ik toch al gelezen? Gelukkig hebben we het internet om te dubbelchecken en inderdaad, ik had geen reis door de tijd gemaakt, reeds in februari was dit voornemen bekend via onder andere het NRC en de Volkskrant. Dus inderdaad oud nieuws, zo kennen we de NOS weer.

Maar nu over de zaak zelf. Ik snap dat het de Poolse regering een doorn in het oog is dat velen, zelfs Obama, spreken over Poolse vernietigingskampen. Het gaat tenslotte om Duitse of Nazi vernietigingskampen. De oplossing daarvoor is echter simpel, geduldig blijven uitleggen en voorlichten. Het op deze manier verbieden van het praten over een term is een slecht idee. En dat is niet slechts een theoretische discussie.

Onder deze nieuw in te voeren wet, zal bijvoorbeeld historicus Jan Tomasz Gross kunnen worden vervolgd. De Poolse regering probeert al jaren om hem te vervolgen maar tot nu toe lukt dat maar niet, de huidige wetgeving beschermt hem namelijk. Gross doet vooral veel onderzoek naar een historisch gezien ondergeschoven kindje. Doorgaans wordt er namelijk onderzoek gedaan naar wat de Duitsers met de Joden deden in Polen. Er is niet heel veel onderzoek gedaan naar hoe de Polen zelf omgingen met de Joodse bevolking. In een artikel in die Welt stelde Gross bijvoorbeeld dat de Polen meer Joden dan Duitsers hebben omgebracht en dat viel niet heel erg goed bij de regering.

Voor de goede orde Gross is professor aan Princeton en is niet de eerste de beste pannenkoek. Hij doet gedegen onderzoek en zoekt vooral de gevoelige discussies op. Zodra hij iets uitbrengt, kan je er dus ook donder op zeggen dat hij veel kritiek krijgt maar ook veel steun.

Het lijkt er dan ook op dat de Poolse regering de nationale mythe van verzet tegen de nazi’s zoveel als mogelijk in leven wil houden. Iets wat wij in Nederland ook lange tijd hebben gedaan en in zekere zin nog steeds doen. Maar dankzij Loe de Jong, werd de goed/fout discussie tenminste bespreekbaar. Ondanks ostentatieve fouten die ook hij maakte, zoals het “fout” verklaren van Aantjes maar ook het totaal negeren als verzet van alle mensen die op kleine schaal onderduikers een dak, dat soms niet meer dan een vloer was, boven het hoofd boden.

De Nederlandse regering had er ook voor kunnen zorgen dat wettelijk bepaalde zaken wel of niet besproken hadden mogen worden. De kracht van vrije wetenschap is nou juist dat de discussie vaak de waarheid bevat. Zelden zijn dingen zo zwart/wit als De Jong dacht.

Dus als de Poolse regering enig verstand heeft, laat zij deze wet sneuvelen, het probleem is dat de Poolse regering bestaat uit een enkele partij met een absolute meerderheid in het parlement, het rechts hyper conservatieve Prawo i Sprawiedliwosc (PiS), recht en rechtvaardigheid. Dus de wet zal gewoon aangenomen worden. Het lijkt er dus op dat onder dekking van een redelijk ogende zaak, het gebruik van een foute term voorkomen, een veel verstrekkender wet die wetenschap en journalisme zal beknotten, gaat worden aangenomen. Het doet allemaal een beetje denken aan de manier waar de VS de patriot act aannamen.

Hoe het ook zij, we kunnen ons maar beter gaan voorbereiden op een uittocht van Poolse historici en journalisten want dit gaat alleen maar erger worden.

 

 

 

Kindhuwelijken en, dus, pedofilie in Turkije? Helaas wel ja

De afgelopen dagen is er een stevige storm ontstaan. Het Turkse constitutionele hof heeft namelijk een wet ongeldig verklaard. Het gaat om een wet die het strafbaar maakt dat volwassenen seks mogen hebben met kinderen onder de 15, ja echt 15!? De media zijn ermee aan de haal gegaan en verklaarden dat er nog meer kindhuwelijken zouden gaan plaatsvinden in Turkije. Wat wel vreemd was, was dat de wet pas na 6 maanden zou komen te vervallen.

Het hof was het ondertussen ook opgevallen dat er nogal wat te doen was om hun beslissing en gaf een verhelderend persbericht uit: http://www.constitutionalcourt.gov.tr/inlinepages/press/PressReleases/detail/29.html Hierin staat dat de wet die kinderen onder de 15 beschermt op technische gronden aangepast dient te worden. Maar om de bescherming te behouden, heeft het hof de wetgever zes maanden de tijd gegeven om een nieuwe wet op te stellen. Klinkt meer dan aannemelijk en zelfs redelijk en ik ben dan ook geneigd deze uitleg te geloven, waarom zou je anders zes maanden wachten, toch?

Mooi, dus niks aan de hand? Nee, dat dan weer niet. Sowieso is internationaal bepaald in allerhande verdragen dat de leeftijd waarop een kind volwassen wordt 18 is, niet 15, niet 16, niet 17, maar 18. Dat lapt Turkije en haar constitutionele hof gemakshalve aan de laars. Daarnaast is er nog een veel groter probleem.

Het aantal kindhuwelijken in Turkije is namelijk bizar hoog. Voor de goede orde, het gaat daarbij dus om huwelijken waarbij tenminste een van de partijen onder de 18 is. Waar dit in de meeste landen bij hoge uitzondering wel is toegestaan, vaak na toestemming van de monarch of dergelijke zware procedures, is dit in Turkije “normaal”. Sinds 2002 is de leeftijd om te mogen trouwen 17 jaar, nog steeds te jong dus. Vanaf 16 jaar mogen mensen trouwen na toestemming van hun ouders en na tussenkomst van een rechter, deze toestemming lijkt meer een formaliteit dan een daadwerkelijke weging in het belang van het kind, doorgaans het meisje. Ondertussen is er dan ook nog een wet die kinderen onder de 18 in meer generieke termen moet beschermen, maar om het helemaal chaotisch te maken, deze laatste wet lijkt ondergeschikt en wordt niet toegepast in huwelijkszaken. Bijgevoegd een link naar een dataset van Unicef hieruit blijkt dat 16% van de vrouwen tussen 20 en 24 in Turkije aangeeft dat zij voor hun 18^e getrouwd waren of permanent samenwoonden. Van die 16 punten, geeft 1 procentpunt aan zelfs al voor hun 15^e getrouwd te zijn. Dit heeft mede te maken met de gebrekkige bevolkingsregistratie in de meer rurale delen van Turkije en het gemak waarmee leeftijden, indien ze wel geregistreerd staan, opgehoogd kunnen worden door lokale ambtenaren.

Ik hoop dat het Turkse parlement even kan stoppen met mensen laten oppakken en het invoeren van de doodstraf en tijd kan maken voor de bescherming van meisjes. Ik hoop dat ze de wet tijdig zullen aanpassen, de leeftijd ophogen naar 18 en dat ze meteen een wet aannemen die ervoor zorgt dat kindhuwelijken niet meer mogen en dat geforceerde huwelijken met behulp van een speciale taskforce, wellicht wat van de gearresteerde militairen, aangepakt worden. Ik weet het de laatste twee punten zijn ijdele hoop maar die wet moet er in ieder geval komen anders zijn alle meisjes vogelvrij.

Ja, er is dus een reusachtig en schandalig probleem in Turkije en dat probleem bestaat al decennia, eigenlijk al eeuwen. Hier moet tegen worden opgetreden door de internationale gemeenschap, Turkije schendt hier, wederom, willens en wetens mensenrechten. Laten we als EU het goede voorbeeld geven en, naast alle andere redenen hiervoor, Turkije per direct de status van kandidaat-lid afnemen.

Dat gezegd hebbende, laten we, zeker bij dit soort zware discussies, onze bronnen ook eerst controleren of op zijn minst wederhoor toepassen. Ik krijg nu heel sterk het gevoel dat we op basis van een halve leugen een terecht punt maken. Maar daarmee is het nog niet goed om dit soort zaken de wereld in te sturen. Laten we dus scherp blijven en vooral verontwaardigd zijn om de juiste redenen. En die redenen zijn dat Turkije pedofilie wettelijk toestaat en dat er niet wordt opgetreden tegen kindhuwelijken.

Voor degenen die meer willen lezen over kindhuwelijken raad ik overigens deze website van harte aan: http://www.girlsnotbrides.org/

 

Rio 2016, een tussenstand

De eerste week zit erop in Rio en we hebben als Nederland hoogte- en dieptepunten gekend. Heerlijk, wat heb ik genoten, van het intense verdriet, de woede en de vloeken van de zwemsters en de judoka’s maar ook van Dafne Schippers en Annemiek van Vleuten . Ook heb ik genoten van de stomverbaasde blijdschap van Elis Ligtlee, het dubbele gevoel van Anna van der Breggen en natuurlijk de nuchtere vrolijkheid van Dorian van Rijsselberghe. Ik vind alle emoties mooi, de negatieve overigens niet uit een soort schadenfreude maar juist omdat deze mensen zich volledig hebben gegeven en oprecht teleurgesteld zijn. Daar heb ik evenveel respect voor als voor degenen die wel een medaille winnen. Het gaat mij om de puurheid van de emotie, vandaar dat ik minder heb met de emotie die bijvoorbeeld Bolt laat zien, dat lijkt meer op een geoefende choreografie.

Over Van Gelder hoeven we het denk ik niet meer te hebben, de teamsporten aan de andere kant zijn de moeite van het bespreken meer dan waard. Zij presteren tot op heden heel erg goed. Ik maak me alleen een beetje zorgen over de hockeydames. De hockeyheren daarentegen zijn momenteel een genot om naar te kijken en dan hebben we ook nog de handbalsters en de volleybalsters, super teams!

Ik heb echter nog veel meer genoten van twee andere momenten. Ik kan helaas niet zomaar straffeloos olympische filmpjes plaatsen van deze twee momenten maar het gaat om twee topatletes.

De eerste is de Chinese schoonsprongster Shi Tingmao op de 3 meter plank. Zij sprong op onnavolgbare wijze, de salto’s en schroeven die zij maakte, leken geen enkele moeite te kosten. Vervolgens kwam zij met optimale spierspanning in het water hetgeen resulteerde in nog geen druppel water die besloot omhoog te springen. Haar sprongen leken wel kunstwerken.

En dan Simone Biles, als we het dan hebben over sport als kunst, dan is deze mevrouw een combinatie van Van Gogh, Picasso en Michelangelo. Van mevrouw Biles heb ik een video bijgevoegd van haar oefening op paardsprong zoals zij die uitvoerde op de 2015 AT&T American Cup. Als u van echt topturnen houdt, google dan haar clips op YouTube, de een is nog mooier en beter dan de andere. Let vooral op de moeiteloze wijze waarop zij springt, draait en landt, diep diep respect.

Dat was de eerste week, en de discussies over of Nederland genoeg medailles heeft gewonnen of niet steken alweer de kop op. Ik kan me daar niet heel erg druk om maken. Ik geniet van een medaille maar zoals gezegd, ik geniet vooral van de sport. Wel ben ik het, zoals eerder reeds betoogd, met alle commentaren eens dat we als Nederland meer geld in de sport zouden moeten steken. Niet omdat we op de spelen zo nodig meer medailles moeten winnen maar omdat sport cruciaal is voor onze samenleving.

 

Ik hou van basketbal en daardoor een beetje van Mart Smeets, mag ik dat zeggen?

Nooit gedacht dat ik ooit nog blij zou worden van Mart Smeets maar, het is echt zo. Deze weken ben ik heel erg gelukkig met hem. Eerlijk is eerlijk, ik ben vooral blij met de afspraak dat hij afscheid mag nemen van de NOS bij de spelen in Rio. Daarbij heeft hij namelijk als cadeau gekregen dat hij iedere dag een uitzending van ruim een half uur mag maken over de leukste/spannendste basketbalwedstrijd van de voorgaande dag.

U moet weten, ik mag graag sport kijken en dan vooral, naast alle Nederlandse deelnemers in alle disciplines aan de olympische spelen, WK’s en EK’s, basketbal en ijshockey, bij voorkeur uit de Amerikaanse profcompetities. Maar sinds ESPN niet meer in het pakket zit bij Ziggo zie ik het allemaal wat minder vaak dan enkele jaren terug. Daarom ben ik sowieso al blij rond de olympische spelen omdat dan alle grote NBA-, basketbal, en NHL-, ijshockey, sterren acte de presence geven.

Ik vind het echter jammer wanneer ik kale streams moet kijken zonder commentaar want hoewel ik het ook dan erg mooi vind, ik wil ook graag weten wat er nog meer speelt op het veld. Welke spelers hebben elkaar in de play-offs getroffen, wie zijn teamgenoten en welke speler is heel sterk maar speelt (nog) niet in de NBA? Daar heb je toch echt een commentator met kennis van zaken voor nodig.

En wat iedereen ook over meneer Smeets zegt en van hem vindt, al dan niet terecht, ik vind hem, bij basketbal, heerlijk commentaar geven. Precies genoeg informatie, niet te zwaar en toch vermakelijk. Af en toe is hij het wellicht iets teveel met zichzelf eens maar ja, dat probleem ken ik. Ik ben het namelijk ook in 100% van de gevallen met mijzelf eens.

Ik hoop van harte dat hij er bij Ziggosport voor zal zorgen dat zij, eventueel in samenwerking met ESPN, een wat ruimer aanbod basketbal, en, persoonlijk wenspuntje, ook ijshockeywedstrijden zullen krijgen. Bij voorkeur in de vorm van verschillende livestreams met het originele Amerikaanse commentaar. Ook hoop ik dat meneer Smeets elke week nog enkele live wedstrijden en uitgebreide samenvattingen blijft becommentariëren.

Want, beste Mart, ik geniet nog iedere dag van je commentaar en ja, dat mag ik zeggen.

 

(Beelden van) vrouwen in de sport

Ik had me voorgenomen om alleen iets te schrijven over hoe vrouwen geportretteerd worden in de sport als er deze olympische spelen een drietal sprekende voorbeelden zou zijn. Ik hoefde “gelukkig” niet lang te wachten. Maar voor we de casuïstiek induiken eerst een klein stukje achtergrond want we hebben allemaal weleens het idee dat vrouwen vaker op uiterlijk beoordeeld worden. Zeker vergeleken met mannen die een soortgelijke positie vervullen. Maar is er ook een onderbouwing voor dat gevoel?

Ja, die is er. Er is recentelijk namelijk kwantitatief onderzoek verricht door Sarah Grieves. Zij heeft 160 miljoen woorden geanalyseerd uit tweets, krantenartikelen, blogs etc. Hieruit concludeert zij dat het ongeveer drie keer waarschijnlijker is dat mannen worden genoemd in een sportcontext dan vrouwen. Daarnaast concludeert zij dat als er wel geschreven wordt over vrouwen, er vaker gesproken wordt over relatiestatus, leeftijd en uiterlijk. Erg interessant natuurlijk maar aan wat voor concrete cases moeten we dan denken? Hieronder een drietal recente voorbeelden.

Het eerste voorbeeld is wellicht de meest in het oog springende. Het gaat om NBC-commentator Dan Hicks die in plaats van Katinka Hosszu te prijzen, haar trainer en man, Shane Tusup, prijst. Hosszu won niet allen olympisch goud op de 400 meter wisselslag maar verbeterde ook nog eens het wereldrecord met twee secondes. Hicks was echter zo onder de indruk van haar trainer dat hij, in zijn enthousiasme, het behalen van de titel aan hem toeschreef. Hicks verklaarde later dat dit wellicht onhandig was maar zeker niet seksistisch bedoeld. Is het daarmee dan wel of niet seksistisch? Ja, het is wél seksistisch, en wel om twee redenen. Hicks noemt de prestatie van Hosszu überhaupt niet en bij een man was dit hem, ook per ongeluk, niet overkomen. Het is vaak juist het probleem dat veel van ons dagelijks seksisme onbedoeld is. Zo merk ik ook bij mijzelf dat ik sekseneutrale beroepsnamen doorgaans aanduid met mannelijke voornaamwoorden. Dat maakt het wellicht niet kwaadwillend maar nog steeds seksistisch.

Het tweede voorbeeld komt tot ons uit Chicago. Het gaat hierbij om Corey Cogdell die voor de derde keer meedeed aan de olympische spelen en wederom, na eerder brons in Beijing, brons wist te veroveren in het schieten op het onderdeel trap, kleiduifschieten. Volgens mij toch echt wel een prestatie op zich.

Dit voorbeeld is echter zo schunnig fout dat ik in eerste instantie dacht dat het om een hoax ging. http://www.chicagotribune.com/sports/international/ct-bears-mitch-unrein-wife-wins-bronze-olympics-20160807-story.html de titel boven het artikel is al erg, de tweet over het artikel is nog vele malen erger. Het is een klassiek gevalletje “de vrouw van”.

In de tweet wordt namelijk werkelijk níks over de prestatie van Cogdell gezegd behalve dat ze een bronzen medaille heeft gewonnen en dat haar man bij de Chicago Bears speelt als lineman. Het volledige artikel begint vervolgens wel over Cogdell zelf maar na vier zinnen gaat het vrijwel alleen nog over haar man, Mitch Unrein, en de Chicago Bears.

Het derde voorbeeld is een bijzonder interessante. Vooral omdat het hier gaat om zowel cyberpesten als seksisme die in dit geval culmineren in bodyshaming. Het gaat in deze casus om de Mexicaanse Alexa Moreno die meedeed aan de individuele turnmeerkamp. Zij deed niet mee in de absolute top maar wist in het veld van 61 deelneemsters toch 31^e te worden en met haar 12^e plaats op het onderdeel paardsprong, kwam ze nog dicht in de buurt van kwalificatie op dit onderdeel. Niet slecht, zeker voor een turnster uit een land zonder grote turntraditie.

Alle aandacht ging echter uit naar de fysieke verschijningsvorm van mevrouw Moreno. Bijgevoegd een link met de meest nare en sympathieke tweets inclusief vertaling van het Spaans naar het Engels. Het gaat in dit geval om mensen die zeer bewust Moreno probeerden te kwetsen op basis van haar sekse en vooral haar uiterlijk. Zoals eerder al gesteld: “Ik heb de pest aan pesten”. Ook heb ik voor u een lezenswaardig artikel waarin helder wordt uitgelegd dat mensen een schaamtegevoel aan praten vanwege hun gewicht echt een slecht idee is, zelfs als het goed bedoeld is. Bodyshaming is iets dat traditioneel vooral bij vrouwen gebeurt. Mannen beginnen echter een comeback te maken, wie weet, over tien jaar dat we mannen en vrouwen gelijkwaardig, ik hoop natuurlijk helemaal niet, bodyshamen.

Deze drie voorbeelden vond ik pakkend en treffend. Ik heb voor nu opmerkingen als: “Ze sport als een man”, “en dat terwijl ze al moeder is” en “En dat op haar leeftijd” weggelaten. Die zullen ongetwijfeld in een komend artikel hun opwachting nog gaan maken.

Want er zullen deze spelen nog meer voorbeelden voorbijkomen waarbij ik de meest vreemde, hilarische en ronduit bizarre vanzelfsprekend met u zal delen. Wat in ieder geval duidelijk is, is dat we nog een lange weg te gaan hebben, willen wij komen tot een gelijkwaardiger samenleving voor mannen en vrouwen.

Als bonus geef ik u overigens nog onderstaande foto die voor zich spreekt. Seksisme beperkt zich gelukkig niet tot een der seksen.

 

 

 

Dilma Rousseff, eerste vrouwelijke president van Brazilië, slachtoffer of misdadiger?

Vandaag is bekend geworden dat de senaat in Brazilië met 59 stemmen voor en 21 tegen in heeft gestemd met een impeachment rechtszaak tegen president Rousseff. Deze zal na de olympische spelen plaats gaan vinden in de senaat onder het voorzitterschap van de voorzitter van het Braziliaanse hooggerechtshof. Ik weet niet wat er uit de rechtszaak zou moeten komen, want Rousseff geeft zelf aan dat ze fouten heeft gemaakt maar niks crimineels zou hebben gedaan. Ook geeft ze aan dat wat zij heeft gedaan ook door haar voorgangers is gedaan. Nou zegt dat natuurlijk niks want als anderen iets verkeerd deden, wil dat niet zeggen dat het daardoor ineens goed is.

Maar in onze serie sterke politieke vrouwen bespreek ik haar graag met u. Dilma Rousseff, geboren 14 december 1947 uit een Bulgaarse vader en een Braziliaanse moeder. Zij groeide op in een hoger middenklasse gezin in Belo Horizonte. In haar jeugd sloot zij zich aan bij de Braziliaanse socialisten, net als haar vader in Bulgarije. Als in 1964 een militaire coup wordt gepleegd, sluit zij zich aan bij verschillende Marxisitische en andere socialistische (strijd)groepen. Zij streed in de jaren zestig in verschillende stadguerrilla’s tegen de militairen. Zij werd in 1970 gearresteerd en zat tot 1972 vast. In deze periode werd zij met regelmaat gemarteld.

 

Politiefoto van Dilma Rousseff

 

Na haar vrijlating bouwde zij een nieuw leven op in Porto Alegre in de deelstaat Rio Grande do Sol. Aan de universiteit van Rio Grande do Sol studeerde zij economie en handelswetenschappen, maar nog belangrijker, in deze provincie hielp zij met het oprichten van de Braziliaanse Sociaaldemocratische Partij (PDT). Ze draaide hier samen met haar partner en later echtgenoot, Carlos Franklin Paixão de Araújo, verschillende verkiezingscampagnes en werd uiteindelijk in 1985 benoemd tot wethouder financiën in Porto Allegre, na dit ruim twee jaar te hebben gedaan werd zij voorzitter van het provinciale bureau voor de statistiek.

In 1993 werd zij gedeputeerde van energie van Rio Grande do Sol. Na ruim een jaar besloot zij dat zij wilde promoveren in economie. In 1998, net voor haar promotie, werd zij echter teruggevraagd als gedeputeerde hetgeen zij accepteerde. Interne spanningen en discussies leidden in 2000 tot haar vertrek uit de PDT. Zij stapte over naar de arbeiderspartij (PT) van Luiz Inácio Lula da Silva.

Dat zij een politieke hoogvlieger was, werd al snel duidelijk en al in 2002 werd zij gevraagd een deel van het programma voor de presidentsverkiezingen te schrijven. Lula won deze verkiezingen en vroeg Rousseff in zijn kabinet plaats te nemen als minister voor energie. Dit deed zij tot 2005. In dit jaar trad zij af als minister en werd zij benoemd tot stafchef van Lula. Van 2003 tot 2010 zat zij overigens ook in de raad van commissarissen van het semipublieke Braziliaanse oliebedrijf Petrobras.

In deze positie werd zij door de president voorbereid zijn functie over te nemen nadat hij zijn constitutionele maximale twee termijnen erop zou hebben zitten eind 2010. Zij richtte zich in 2010 volledig op haar kandidatuur voor het presidentschap maar in de eerste ronde van de verkiezingen behaalde zij niet de benodigde 50%. In de tweede ronde won zij echter onbedreigd met 56%. Op 1 januari 2011 werd zij ingezworen als president. Het land stond er op dat moment economisch goed voor en de armoede was onder Lula sterk afgenomen. Voor deze overwinning had zij overigens veel over. Zo ruilde zij haar bril in voor contactlenzen, onderging zij plastische chirurgie en werd haar gebit volledig verbouwd. Hierdoor moest ze zachter en sympathieker overkomen.

Maar in een land dat sterk geplaagd werd door corruptie en geweld in alle lagen van de bevolking kon je al zien aankomen wat er stond te gebeuren met grote evenementen als het WK voetbal en de olympische spelen in het vooruitzicht.

In de aanloop naar het WK voetbal in Brazilië gingen miljoenen Brazilianen de straat op, enerzijds tegen de corruptie, anderzijds tegen de miljarden die de staat in dit evenement stak. Dit terwijl miljoenen Brazilianen in armoede leefden. Rousseff sprak vervolgens de bevolking op televisie toe. In deze toespraak veroordeelde zij het geweld maar gaf zij ook aan dat zij hervormingen zou doorvoeren. Zij bleef populair, onder andere door de belasting op basisvoedsel als melk, rijst en appels te verlagen. Door deze acties werd zij door meer en meer mensen gezien als een populist, ook door haar voorganger en mentor Lula.

Haar herverkiezing in 2014 ging door de aanzwellende kritiek op haar beleid een stuk minder makkelijk dan vier jaar eerder. In de eerste ronde wist zij nog wel overtuigend de meeste stemmen te halen met 41,59%. In de tweede ronde wist zij maar net haar concurrent Aécio Neves te verslaan met 51,64% tegen 48,36%.

Maar al snel ging het heel erg mis, de ene na de andere beschuldiging aan het adres van Rousseff werd geuit. Zo werd zij genoemd in het Petrobras schandaal en dan met name met betrekking tot beschuldigingen van omkoping en politieke corruptie. Ook was zij direct betrokken bij de rechtszaken aangaande dammen in het Amazone bassin voor het opwekken van elektriciteit. Toen de arbeiders staakten, stuurde zij zelfs, voor een principiële oud-Marxist toch wel bijzonder, het leger op deze arbeiders af. In deze wirwar van beschuldigingen aan het adres van de regering, met Rousseff aan het hoofd, werd op 17 april 2016 een procedure tot afzetting gestart in het Lagerhuis. Op 12 mei steunde de senaat dit voorstel tot een onderzoek, op dat moment werd Rousseff ook, voorlopig, ontzet uit haar presidentiele functie die nu werd waargenomen door haar vicepresident Michel Temer.

Rousseff zelf geeft nu aan dat deze procedure niks anders dan een coupe is. De beschuldigingen aan haar adres, dat ze gerommeld zou hebben met de cijfers in de begroting noemt zij ridicuul. Na drie maanden onderzoek denkt de commissie die onderzoek heeft gedaan hier anders over. Eind deze maand zal de senaat definitief stemmen over het al dan niet aanblijven van Rousseff, dus na de olympische spelen. Ik vrees voor mevrouw Rousseff dat de teerling reeds is geworpen, over de waarheid kan ik niks zeggen want in de rechtszaak heb ik mij, door gebrekkig Portugees, niet genoeg kunnen verdiepen. Wel vrees ik met grote vreze dat als Rousseff zich zo blijft opstellen, dit grote gevolgen gaat hebben op de interne orde en rust in Brazilië en daarmee op de Braziliaanse economie. Wat er ook gaat gebeuren, mevrouw Rousseff is absoluut een van de grote vrouwelijke politici. Laten we zien hoe eerst de Senaat en later de geschiedenis over haar zal oordelen.

 

Een lekkere duik in het groene?! water, Braziliaans succes en wederom Phelps!

Gisteren bij het schoonspringen van de 10 meter plank zag het water bij de dames er wel heel erg groen uit. Nou ben ik natuurlijk geen specialist maar het deed mij een beetje denken aan de eerste water kunstgrasvelden in het hockey. Als je daar overheen rende, kwam achter op je shirt een groen spoor van algen.

De meetresultaten leverde geen afwijkende waardes op dus ging de finale bij de dames gewoon door. Het is dan heel leuk om te zien hoe de Britten zich beklagen dat ze de partner onder water niet konden zien. De Maleisische dames aan de andere kant stellen dat het heel normaal was voor een buitenbad. Bijzonder is wel dat het naastliggende bad gewoon blauw was, hetgeen een slecht werkende pomp of iets dergelijks doet vermoeden.

Voor de goede orde het gaat hier dus niet om het natuurlijke buiten water in Rio waar zoveel om te doen was de afgelopen maanden. Die kwaliteit is nog steeds niet optimaal maar dat stopt de open water zwemmers, roeiers en zeilers niet.

Nou we het toch over water hebben, Phelps heeft na het verhaal van gisteren gewoon nog even twee gouden medailles opgehaald. Hiermee is hij Argentinië definitief voorbij. Ik werd er overigens door sommige mensen op gewezen dat de positie van Phelps volgens sommige websites lager zou zijn. Dat klopt, in die lijsten zijn onder andere de verschillende Russische/Sovjet medailles anders geteld, ditzelfde geldt voor Oost/West-Duitse medailles. Daar kunnen we eindeloos over discussiëren, waar het om gaat is dat de beste man ruim ¾ van de olympische landen achter zich laat.

Tot nog toe lijkt alles, op een paar verdwaalde kogels na, goed te gaan in Brazilië. Geen ziektes, geen Zika, geen bendeoorlog. Ik gun Brazilië dat de spelen geen narigheid met zich mee brengen of in ieder geval niet meer dan ze nu al hebben. Mooi is in ieder geval dat Rafaela Silva bij de judovrouwen onder 57 kilo het goud heeft gepakt. Silva komt namelijk uit de extreem gewelddadige favela Cidade de Deus. Zij heeft hier acht jaar gewoond waarna ze met haar gezin naar een “veiliger” favela verhuisd. Laten we hopen dat dit iets, ook al is het klein, doet aan het seksisme, racisme en de extreme armoede in Brazilië.